Ik heb twee keer Doi Tung met de fiets beklommen (naar beneden met een gemiddelde van 54 km,Chiang Rai Info schreef:Sinds 1978 niet meer hier geweest....dat wordt dan toch hoog tijd! Dan heb je namelijk Doi Tung niet gezien, en ook Wat Rong Khun niet......
maar naar boven ... praat me er niet over).
Ik kom er met zekere regelmaat, omdat ik al vele jaren bij tijd en wijle een handje uitsteek voor
de stichting die het project beheert. De verfrissende eerste indruk is dus enigszins afgesleten.
Ja zeker, het is mooi, een zeer fraai aangelegde tuin met prachtige bloemen midden in de natuur.
Het, natuur en al, is er nu op z'n mooist. Ik was er drie weken geleden nog en we waren nagenoeg
de enigen. Omdat we in het regenseizoen zitten is alles prachtig groen en de lucht was kraakhelder,
zodat je van sublieme uitzichten kon genieten.
Maar om daar met tweeduizend anderen tussen de gladiolen door te schuifelen ....
Voor Thaise mensen heeft het een heel andere, meer meditatieve en inspirerende lading.
Voor hen is het meer een soort pelgrimage, een ode aan de goedheid van de koningsmoeder.
Hier staat het huis waar de moeder van de koning met grote regelmaat het drukke Bangkok ontvluchtte.
Een typisch Zwitsers bergchalet, geen wonder, want Somdet Ya woonde vele jaren in Zwitserland.
Eigenlijk heeft ze een stukje Zwitserland nagebouwd, met bomen en al.
Naast het chalet is de helicopter landings plaats. Somdet Ya wordt hier in het noorden
Mae Fah Luang genoemd: de 'hemelse moeder uit de lucht'. Dit verwijst naar het feit dat
ze zich veelal per helicopter verplaatste.
Het is best mogelijk dat Dutch het meest verbaasd zou zijn over de herbebossing.
Het landschap ziet er nu heel anders uit dan toen.
Wat voor Doi Tung geldt, geldt ook in zekere zin voor de Witte Tempel van Chalermchai:
Een toeristen attractie van het zuiverste water. Er stond ooit al een eenvoudige dorpstempel.
Inmiddels is deze afgebroken en zijn de monnikken naar elders verdwenen.
Velen van ons zullen aan grote suikertaarten denken als zij het geheel aanschouwen.
Anderen zullen zwijmelen bij het aanschouwen van het lichtspel van de vele tienduizenden
(in Belgie vervaardigde) mini-spiegeltjes die de witte Portland cement z'n bijzondere
glans en luister verschaffen.
Vooral bij het invallen van de nacht vind ik hem mooi, als het maanlicht hem bestraalt.
Ook de luchten zijn er prachtig, maar die waren er al voordat Chalermchai aan de slag ging.
Die Chalermchai (Kositpipat) toch! Ooit een niet onverdienstelijke schilder van parochiale
boeren tafereeltjes en nu dit uitzonderlijke levenswerk.
met vriendelijke groet
en Trompetgechal