Een stevige vechtpartij met de ‘khamooy ahaan’ op de muur; de vreemde kater kiest het ‘katten’pad en de mijne valt ongelukkig en breekt een poot. Links-voor-boven. Er bungelt een poot aan hem en meneer heeft pijn.
Geen nood, Nongkhai heeft twee nieuwe dierenkliniekjes en die hebben röntgen en als je dat hebt zul je ook wel een gebroken poot kunnen lijmen. Toch ?
Nee. Allebei niet. En de artsen geven beiden een telefoonnummer in Udon Thani, een dierenziekenhuis dicht bij de luchthaven. Bellen, en er op af in de auto met de schoolchauffeur. Kater op de achterbank in de kooi en een stevige laag oude lappen er onder want meneer mocht eens willen plassen....
Men maakt een tweetal röntgenopnamen. Ik moet er bij blijven want het dier moet niks hebben van de arts en de assistente. Daar komen ze aan met een loden zak om over mijn lijf te gooien maar dat ding is loodzwaar (...) en ik geef het terug. Die halve seconde zal me geen stralingsziekte geven of asbestlongen.
Bloed wordt geprikt en ja, we zullen het opknappen, meneer farang, met een stevige spalk om poot en schouders heen en dat wordt goed hard. Nee, we gaan niet snijden en schroeven. Blij naar huis; morgen om 10 uur dier ophalen. Of ik wil aanbetalen 1.000 baht.
In de middag een belletje; naar Kai. De arts-baas vindt de spalk geen goed idee en wil snijden en schroeven maar men heeft het spul daarvoor niet in huis. Ze hebben ‘heel’ Udon al afgebeld en dat lijkt heel wat maar Udon heeft maar twee of drie dierenkliniekjes. Niemand heeft het spul en ik moet maar naar Khon Kaen gaan.
Pardon ? Dat is niet naast de deur.
Bellen, nog eens bellen, in Khon Kaen kun je in twee klinieken terecht en die zitten dagelijks stampvol. Ik zou de afdeling diergeneeskunde van de universiteit ook kunnen vragen of ze de kater willen helpen. Ik zie daar al dagen vertraging aankomen en dat dier heeft pijn.
We overleggen, Kai en ik, en weten allebei heel goed dat er op straat dieren lopen, honden en katten, met bungelende onderdelen, zwerende gebroken poten en een enkele keer zie je een hond met een netjes geamputeerde poot. Slachtoffers van het verkeer.
Er valt een besluit: we bellen Udon Thani met het verzoek de poot te amputeren bij de breuk en er een nette stomp van te maken. Alles is beter dan pijnlijk gebungel en wat er allemaal van kan komen. Ik krijg de arts-baas aan de lijn.
Nee, dat vindt hij geen oplossing. Maar hij weet iets beters: een stevige spalk om poot en schouders heen en dat wordt goed hard. Maar dat is de minst solide oplossing, vertelt hij er bij.
Doe maar, besluiten Kai en ik. Dan sluiten we Hiphop tijdelijk op in de grote kooi zodat hij niet kan rennen maar wel bewegen en dat houdt de spieren fit. En dat alles vanuit de wetenschap dat als het mislukt de voorraad in Udon Thani toch eens zal zijn aangevuld en dat amputatie altijd nog kan.
Maar toch is er iemand bedonderd. Ik heb een onbehaaglijk gevoel alsof ik een kater heb van thee drinken... Ach, het zal wel heel Thais zijn.....
Ik moest nog 1.800 baht bijbetalen. Het dier moet over 17 dagen naar de lokale dierenarts voor Xray en die beslist wanneer de spalk er af mag.
Dit is hem dan....
Mooi paars is niet lelijk, toch ?
