Reisje Bangkok vanuit Nongkhai

[prajak]

Ik haat reizen. Ben een huismus en Kai ook al reist zij meer dan ik want haar moeder en kleinkoters wonen in Bangkok en enkele geliefde familieleden wonen in de provincie Sakon Nakhon. En de familie in Bangkok woont ook nog ver van het centrum dus dat is me een lang reisje met de bus want ze heeft een hekel aan de trein en ook nog vliegangst. Dus ze zal nimmer meegaan naar NL als ik al eens ga. Al wil ik eigenlijk ook niet naar NL…

Nee, ik voel met het prettigst in de hut waarin we wonen en we doen een paar keer per week een ‘bakkie’ in de stad en bezoeken de markt en de Lotus en de Makro en dat per motor of tuktuk zolang er geen auto is.

Maar ik moet in januari dan toch naar Bangkok voor steunzolen want de voeten doen pijn en ik heb via internet in Bangkok een ‘kiwi’ meneer ontdekt die steunzolen maakt. Podoloog, jij zit 200 km verder weg en dat is me echt te ver EN als ik de naam Pattaya (beter: Phatthaya) uitspreek dan mag ik niet alleen daarheen. Terwijl ik een nette brave borst ben en echt niet tijdens een massage de zaal verlaat om met een dame ‘naar boven’ te lopen voor een ‘speciale massage’ in een keurig afgezonderde ruimte. De dames die zich daarvoor lenen zijn een ander soort knijpkatten. Die dames zetten een tandje bij !

Dan rammelt om kwart voor 5 de wekker en even later de mobiele foon en is het haasten met douche, tandjes, katten voeren, ontbijt, de tas nog eens goed nakijken en om 6 uur rijdt de taxi voor van de heer P, een Thaise meneer die voor farang taxiritten uitvoert. En die doet er 50 minuten over en dat geeft me tijd in Udon op tijd in te checken en een paar sandwiches te kopen en een bakkie leut om dan te zien dat Nok Air haar eerste vlucht met vertraging begint. 20 Minuten te laat. Dan ben je dus te laat op Suwannaphum (want Don M ligt nog in de modder…) en pas om kwart over 9 in de morgen met een afspraak om 10 uur.

Taxi in. Via de georganiseerde taxidienst en dat kost dan 50 baht meer. Over de tolwegen en inderdaad, net op tijd bij de voetenmeneer. Precies om 10 uur. Het consult neemt 50 minuten in beslag en daarna reis ik per taxi af naar het Emporium waar ik me moe neerzet aan een bakkie koffie en een gebakje. Gelukzalig genieten van de geneugten des levens in een luie stoel met heerlijke en eerlijke waar. Daar knap je van op !

De breedlachende bediende, een dame van middelbare doch huwbare leeftijd en met aantrekkelijke vormen -ik ben wel oud maar niet blind- brengt de rekening van 317 baht. WAAAT ? Voor een bakkie leut en een gebakje 317 baht ? Moet er ook nog fooi zijn ? Ja, dat lieve mens kan er ook niks aan doen en dus leg ik 350 baht neer met in mijn achterhoofd: hier nooit meer.

Dan naar etage 5 waar een aantal restaurants is maar ook een winkel en ik ga op zoek naar serrano ham want dat heb ik bijna 10 jaar niet genuttigd EN ik weet dat ik niet hoef te zoeken naar paling, haring en makreel…. Hoera, ik vind de serrano ham maar ik zal je niet vertellen hoe goor duur die rommel daar is en ik bedenk me in de wetenschap dat de Makro in Nongkhai voor 650 baht een grote dikke salamiworst verkoopt…..

Dan de taxi in naar The Mall en gekeken naar dvd’s en schoenen maat 46 en zonder buit naar buiten gelopen en de taxi genomen naar de luchthaven.

Op de luchthaven inchecken, ging heel snel, ik had al een instapkaart via de agent, en de businesslounge opgezocht. Ja, daar hoor je dan dat Thai ook vertraging heeft, een half uur meneer ! De chauffeur opgebeld, kom me maar om 20 uur in Udon ophalen. Maar de lounge had -gratis- dingen in de aanbieding zoals snacks en broodjes en koffie en taartjes en hup daar ging weer een stuk afslankgedrag ! De verlokkingen van de lekkernijen. Het zou verboden moeten worden. Net als autodrop.

En vliegend zit je heerlijk business, dat geeft wat rust aan het vermoeide lijf, en voor je dan thuis bent is het kwart voor 9. Van kwart voor 5 tot kwart voor 21; 16 uur onderweg eigenlijk voor 50 minuten expertise en de rest is ballast.

Nee, laat mij maar thuis.

[Henk Korat]

Zo te lezen heb je het best naar je zin gehad.

Het was dus een reis van "positive denial".

[Duiker]

Ha, klagen, en ondertussen wel een ham kopen. Mooi is dat.