Hoe vertel ik het de dokter…..

[prajak]

Deel 1 van 4

Als je in Thailand woont en meemaakt wat hier gebeurt dan leer je: de arts heeft een plaats in de maatschappij die eigenlijk onaantastbaar genoemd mag worden. Hij/zij komt “van boven” ! Met welhaast bovenmenselijke hersens, ogen en handen is hij nedergedaald om mensen open te snijden en te repareren, te voorzien van adviezen en vooral van pillen want zonder pillen kom je van geen enkele kwaal af. Ook de pillen, denk er aan, zijn nedergedaald uit de hemelen der wetenschap.

De dokter speelt een centrale rol in de ziekenhuizen en ik kan uit eerste hand vertellen over het wat en hoe want ik woon 9+ jaar hier en bezoek liefst ziekenhuizen die worden bestuurd door de overheid of door organisaties van de Kerken, in Nongkhai “Zusters van de Goede Herder” en in Nongkhai kan ik voor die categorie ziekenhuizen op twee plaatsen terecht.

Het ziekenhuis van de “Goede Herder” is er voor mijn medicijnen. Ik slik twee pilletjes voor de bloeddruk en een pilletje genaamd “aspirine 81 mg” en dat is om het bloed dun te houden. Moet dat laatste ? Weet ik veel, maar men zegt dat semi-ouderen zoals ik, dit jaar 65 Deo volente, een kleine aspirien moeten slikken. Ik doe dat dus.

Nou, je komt binnen, mijn dame en ik, en we gaan naar de balie en geven mijn plastieken kaartje af. Ik word verzocht te gaan staan op een weegschaal maar er is iets in mij dat zich daartegen verzet dus roep ik “90 kilo” in het Thais en dat wordt aanvaard; mijn dame kijkt dat afkeurend aan want die kan niet tegen leugentjes. Dan moet ik op een stoel gaan zitten en wordt de bloeddruk en de pols gemeten en alles wordt geschreven op mijn “klantenkaart”. Maar dan !

Dan komt de cruciale vraag. Waar kom je voor ? Dat wordt desnoods nog eens luid en duidelijk herhaald als je niet snel vertelt wat er aan scheelt. En dan kijk ik eens om me heen. Ik word aan drie kanten omringd door mensen die op een bankje zitten, in een rolstoel, hangen op krukken of zitten op de pluche sofa en moet ik dan “en plein publique “ vertellen wat ik kom doen ?

Het eenvoudigst is in het Thais zeggen “ik kom pillen kopen voor 60 dagen”. Dat is meestal ook van toepassing. Maar ik ben ook eens gekomen omdat ik niet kon poepen (Ho ! Het Nederlandse begrip, dames en heren…!) of “afgaan”, er zijn nog meer woorden voor, maar ik zat er maar mee want dat woord kon ik niet fraai in het Thais uitleggen. Het lukte me toch in termen die niemand ergerden. Maar stel, je hebt een probleem aan de pielemuis….hoe leg je dat uit ? Ik heb daar nooit over hoeven praten maar denk dat “blaasontsteking” een mooie uitvlucht is. Dan zit je anatomisch ook aardig in de buurt. En er is een Thais woord voor.

En dan zie je de dokter. Mijn vrouw maakt een waai maar ik loop op hem af en geef hem een hand en ga zitten en zeg in het Thais “pillen, 60 dagen”. Dat stemt tot tevredenheid, de kaarten van mijn medisch verleden worden geraadpleegd, en de arts, ik zie hem iedere 60 dagen, doet een poging mijn naam uit te spreken met “uij” er in. Dat lukt dus niet. Dan wordt een briefje geschreven voor de apotheek en komt een blocnote boven tafel en daar zie ik de datum staan en daaronder schrijft de arts “20 baht” en mijn naam. Dat betekent dus dat hij naast zijn gewone maandloon iets extra krijgt van die 20 baht..… Maar doe dat dan als de klant weg is…

(wordt vervolgd)

[prajak]

Deel 2 van 4.

Lang geleden klopte mijn cholesterolverhouding niet. Ondanks verstandig eten en veel bewegen. Ik had het laten meten in een ziekenhuis in Nongkhai en zag de dokter, de general practitioner, zeg maar huisarts. Op zijn bureau had hij met tape een strookje papier geplakt en daarop de veilige cholesterolgetallen geschreven en hoe je de verhouding berekent. Een eenvoudige formule overigens. En mijn cijfers klopten niet, in termen van 2+3=5 en bij mij was het 2+3=6. Er was dus een meting fout en dat vertelde ik hem. Dat had ik niet moeten doen. Althans, leerde ik later, niet moeten doen waar de bediende/verpleegster bij stond. De dokter liep boos de kamer uit en de dame gaf aan dat het consult ten einde was gekomen. Wilt u me maar volgen ? Tja, dan heb je geen keus.

Dit voorval heb ik besproken met een Thaise verpleegkundige die in de USA heeft gewerkt en het werd me duidelijk: je spreekt de arts nimmer tegen als er een Thai in de buurt is. Het is namelijk gezichtsverlies. De status van de arts wordt aangetast. Dus ik kreeg het advies, netjes te vragen of de dame de kamer wil verlaten, en indien aanwezig zelfs mijn Thaise vrouw, en daarna pas de situatie aan de arts voor te leggen. Ik heb dat later wel gedaan, want ik ben het niet altijd met de arts eens, en in de beslotenheid van de kamer kun je dan de zaak voorleggen en bespreken en is de arts bereid je uitleg te geven of door te verwijzen.

En wat die cholesterol betreft, de volgende keer heb ik in twee ziekenhuizen bloed laten afnemen, binnen 30 minuten na elkaar, en keurig zonder voedsel in te nemen, en alle cijfers weken van elkaar af. Nergens stemden ze overeen. Ligt dat aan mij of aan de apparaten ? Ik laat het maar zo.

En dan nu, na de toelichting over hoe het in dit land gaat, “hoe vertel ik het de dokter….”

Ik heb op 10 april een heupprothese gekregen in Khon Kaen en ben iedere twee maanden daar op consult voor X-rays en een gesprek met de chirurg. Tussen die consulten in, lage rugpijn, niet te harden ! Dus naar het Nongkhai government ziekenhuis. X-rays. Binnen drie weken zie ik drie artsen die allemaal een ander verhaal hebben. Eerste arts hernia, neem pillen en kom dan terug. Tweede arts na twee weken, geen hernia, gewoon lendewervel 4, ga naar de fysio voor tractie. Maar daarvoor moet ik eerst naar dokter 3, en die vindt helemaal niks en zegt “zenuwen” en geeft me vitamine B pilletjes en fysio: stroom en warmte, nee, geen tractie waar ik wel om vraag. En een fysio hier doet niks zonder briefje van een arts.

Nou, met zwaar gemoed pijnpillen; en fysio iedere werkdag warmte en stroom op de lage rug, pijnloos vanwege de pillen, en ferm in de wetenschap dat dit zo niet kan voortgaan.

Dus tijdens het volgende consult in Khon Kaen vraag ik een second opinion aan de chirurg die me heeft geopereerd. Het kostte twee dagen overleg met mijn dame om dat te “mogen” doen. Want, “je hebt toch al een dokter geraadpleegd, die weet het toch wel ?”.Ja, en dan duurt het even voor ze door heeft dat ik niet tevreden ben met de diagnoses en raad wil vragen aan…. Nou, vooruit dan maar, ik mag het vragen.

Dan volgen twee extra X-rays en de diagnose, hou je vast aan de tafel, spondylolisthesis. Aan L-3-4-5 meneer, de onderste lendewervels. Voor zo’n lang woord heb je twee Nederlandse woorden nodig: versleten werk. Operatie niet mogelijk, zegt de ortho-chirurg. Al weet ik beter…maar ik hou mijn mond…dat wordt Bangkok…. Het wordt allemaal keurig in het Thais aan mijn vrouw uitgelegd en ze aanvaardt dat ze terug naar huis moet met iemand die aan de pillen zal blijven. Welke pillen ? De arts keurt de Nongkhai pillen niet af, dat doet geen enkele arts, maar geeft een briefje mee met de naam van een heel nieuw soort pijnpil en dat kan ik ook gebruiken, zegt hij. Maar het is duur, zegt hij ook.

(wordt vervolgd)

[prajak]

Deel 3 van 4

De nieuwe pillen worden gekocht want de oude zijn op. Ze zijn duur, ik heb ze uit de groothandel en daar kost Lyrica 75 mg 65 baht per pil en ik moet er volgens het boekje 2 per dag nemen. OK, ik kan dat dokken, geen probleem. En mijn dame vindt het goed want de oude pillen bevatten een kleine hoeveelheid morfine en dat vindt ze maar niks. Ik ben blij, de pil werkt stukken beter dan de morfinehoudende medicatie. Ik probeer de 12 uurs termijn om in te nemen te verlengen en zit snel op 14 uur, 16, 18 uur.

Maar toen kwam de vraag, wat zeg ik tijdens het volgende consult in het ziekenhuis van Nongkhai ?

Tja, en dan is het tijd voor een forse discussie. Ik heb namelijk ernstig gezondigd tegen de hoofdregel: de dokter heeft altijd gelijk. Maar welke dokter ? We komen er niet uit en besluiten een dagje te laten voorbijgaan en nog eens te babbelen. Maar ik voel de bui al hangen.

Mijn vrouw heeft er enorme problemen mee de arts in Nongkhai te vertellen dat ik
1. een second opinion heb gehaald
2. ben afgeweken van het pillenvoorschrift

Ik mag er niet over praten van haar.

Zouden alle Thais zo zijn, of heeft dat te maken met de opleiding, met de ervaring met artsen, met de ervaring tijdens samenleven met een farang, met eigen ervaring ? Iemand zei me ooit “een Thai klaagt niet” en dat betekent dat hij/zij geen second opinion gaat halen en het ongemak, hoewel wellicht reparabel, aanvaardt.

Ja, wij farang zijn een stuk mondiger naar artsen toe, sowieso door de westerse maatschappij, de directe benadering, maar, denk ik, ook omdat wij op internet zijn gaan zoeken naar zaken omtrent de kwaal, operatie of pillen. Lang niet alle Thais hebben toegang tot internet, kennis van medisch-technisch Engels en/of de ervaring hoe daar te zoeken.

We zijn er uit ! Over punt 1 zal ik vertellen dat de arts in Khon Kaen me zag pijn lijden en direct X-rays adviseerde en de diagnose stelde van ….. En de arts in Nongkhai zal dat beamen, denk ik. Of boos weglopen want in mijn tekst zit wel begrepen dat zijn pillen niet werkten - dus gezichtsverlies… En over punt 2 zeg ik niet dat ik die pillen al heb maar vraag ik wat hij er van vindt ! Ik heb immers de bijsluiter van internet gehaald (nee, uit het doosje…) en vraag zijn advies. En ik wil een zwaardere vorm van fysiotherapie, de tractiebank.

Wat is tractie ? Kijk maar hier…
http://dare.ubvu.vu.nl/bitstream/1871/3658/1/10158.pdf

Nou, hoe zal dat aflopen…..

(wordt vervolgd)

[prajak]

Deel 4 van 4.

De avond voor het bezoek en zelfs op de dag zelf toch weer discussie: “zoiets ZEG je niet tegen de dokter, je laat HEM regelen wat voor jou het beste is”. “Ja, lieverd, maar het is MIJN lijf en IK voel pijn, jij niet.”

En dan er op af. Anderhalf uur in die grote aircon gekoelde ruimte die de naam draagt OPD, out patient department wat de polikliniek is voor mensen die er niet hoeven te blijven. En af en toe is iemand er zo slecht aan toe dat een armbandje om wordt gedaan en dan komt er een brancard aan rollen om de zieke op te nemen voor verdere behandeling.

Er zitten aldaar op bankjes en plastieken stoelen, ik heb ze ruw geteld, zeker 150 mensen waarvan slechts twee farang, mijn persoontje inbegrepen. En we beginnen de dag om 09 uur bij tafel 99 waar ik nummer 27 heb en de bloeddruk wordt gemeten en de computerstaat wordt bijgewerkt. Wachten, lang wachten.

En geen koffie ! Er is een “coffee corner” waar ze van alles verkopen behalve…juist…koffie.

Maar dan is de status van me gemeten en mag ik naar de volgende deur en daar weer wachten, en wachten, en eindelijk naar binnen. De jonge arts ontvangt me met een brede lach en vraagt hoe het met me gaat. “Heel goed, maar de fysio werkt niet lang door, ik wil graag twee weken tractie.” Hij is het er nog mee eens ook; maar niet op de volle kracht, zegt hij. Mij een zorg, ik heb wat ik wil. En mijn dame nota bene begint zelf over de nieuwe pijnstillers; wat hij er van vindt. Hij vindt ze goed maar duur en kan ze me niet leveren. Nou, dat los ik zelf wel op.

Blij naar huis; mission geslaagd.

En die tractie heb ik nu twee weken en na de eerste behandeling: pijnvrij. Vijf dagen per week. En in het weekend: pijnvrij. Ben maandag naar Bangkok geweest, drie dagen geen tractie: pijnvrij. Dus dat zal ik ook gaan afbouwen.

Het is even wennen en boksen tegen de Thaise conventies maar eenmaal daaraan gewend leer je er mee omgaan en tactisch jouw zin doordrukken. Ach, opnieuw: Thailand; prachtig land, lieve mensen, maar het is wennen….

[afra]

Ohh dat tractieverhaal ga ik morgen even lezen. Wel gedownload maar is me nu ff te lang. (vond m'n rug ook)
Echt fijn dat je terug bent, ik leer veel.

[Duiker]

Ja, dat tractie verhaal wil ik toch eens doorlezen. Zelf heb ik ook nogal vaak lage rugpijn.

[prajak]

Je kunt ook aan een rekstok gaan hangen en de zwaartekracht de tractie laten doen. Het is feitelijk het zelfde als wat de fysio laat doen. Met dat verschil dat mijn benen snel een 40/45 kilo zijn en de tractie "maar" 30. En 20 minuten hangen doe ik niet graag dus LAAT ik me behandelen...

[yandre]

nu ik lees een hoop dat ik ook meemaak bij de dokter .
kom er gelukkig aleen voor tabletten elke 3 maanden
diabetis en bloeddruk en cholesterol.
een jonge arts spreekt een beetje engels maar de vrouw
is er altijd bij dus bij moeilijke vragen in het thais.
misschien dat de jongere artsen wat meer open staan
voor vragen mijn ervaring met hem.

ja en dan ben je meestal de enigste falang en alemaal
kijkken dan de thai .
uitleg over medicatie in nemen door de apotheker en
is bekend maar hij probeert altijd in het engels uit te leggen.

[printen44]

Weer een leuk verhaal van Prajak, waar ik veel zaken herken. Ik ben vrijgezel, dus als ik naar een dokter hier ga, ga ik alleen. Meestal spreekt die dokter wat Engels en ik kijk altijd even op internet om wat informatie te vinden over mijn klachten. Ook heeft de huisarts in Nederland mij hele ziektegeschiedenis van jaren mooi uitgeprint en voorzien van de Latijnse benamingen van de aandoeningen en de medicijnen die ik daarvoor kreeg. Buitendien is die ziektegeschiedenis verder in het Engels.

Ik woonde eerst in Ngao, daar was een huisarts die wat Engels kon en die prima was voor kleine aandoeningen. Het ziekenhuisje in Ngao moest je mijden als de pest, want je ging er wel levend in, maar of je er ook levend uit kwam was een loterij. Ik ging vrijwel altijd naar het Ram-ziekenhuis in Phayao.

Nu ik vlakbij Chiang Mai woon, is het Ram-ziekenhuis daar een uitkomst. De dokters en het verplegend personeel spreken Engels en mocht ik ooit opgenomen worden is er een speciale etage voor de farangs. Al dat verplegend personeel op die etage spreekt Engels en ik maakte zelfs mee, toen ik daar een kennis bezocht, dat een verpleegster prima Nederlands sprak. Het eten is daar westers, maar je kan ook Thais eten bestellen. Je kunt kiezen uit een menu. Maar als je in de rimboe woont, zoals Prajak en nog wat andere leden van dit forum, is het wat anders.

[Wereldvreemd]

Duidelijk verhaal, het verklaard mij weer een hoop.

Dit voorval heb ik besproken met een Thaise verpleegkundige die in de USA heeft gewerkt en het werd me duidelijk: je spreekt de arts nimmer tegen als er een Thai in de buurt is. Het is namelijk gezichtsverlies. De status van de arts wordt aangetast. Dus ik kreeg het advies, netjes te vragen of de dame de kamer wil verlaten, en indien aanwezig zelfs mijn Thaise vrouw, en daarna pas de situatie aan de arts voor te leggen. Ik heb dat later wel gedaan, want ik ben het niet altijd met de arts eens, en in de beslotenheid van de kamer kun je dan de zaak voorleggen en bespreken en is de arts bereid je uitleg te geven of door te verwijzen.

Bovenstaande verklaart waarom mijn schoonfamilie, zich het oordeel van artsen nogal eens zonder protest aan laat leunen. Erger is dat zo een arts de gelegenheid kreeg om mijn zoontje (terwijl ik in NL was) om zeep proberen te helpen.
Gelukkig kon ik over de afstand een betere diagnose stellen dan deze "arts", zogenaamd de betere kinderarts....

[Mart]

De orthopeed
Deel 1 van 3
Reeds eerder heb ik geschreven over een ongeval op Song Kran, waarbij onze zoon een gecompliceerde elleboog breuk opliep en derhalve ook is geopereerd.
Na 6 weken met gips en een mitella te hebben gelopen bleek de elleboog stand 90 graden te zijn. Hij werd verwezen naar de fysiotherapie afdeling.
De afgelopen 6 weken zijn we twee maal per week daar geweest, maar helaas kon hij zijn niet totaal recht strekken en bovendien kon hij zijn hand niet voldoende draaien.
Het was voor mij maar in het bijzonder voor de fysiotherapeute was het al duidelijk dat de head van de radius niet op de juiste plaats bij het capitelum zat. – zie foto – maar er enigszins
naast was. Gevolg een uitsteeksel en een pijnlijke plek.
Ook wij van onze kant hebben er zoveel mogelijk aangedaan. Wat halters aangeschaft,
speciaal een zwembad opgezocht waar hij diverse malen is gaan zwemmen.



Vrijdag jl bezochten we de chirurg die de gecompliceerde elleboog breuk van Benjamin had proberen te repareren.
Een jonge chirurg, goed Engels sprekend.
Met mijn vrouw had ik duidelijk afgesproken dat ik het woord zou voeren.
Ofschoon er reeds meerdere röntgenfoto’s waren gemaakt, werd er opnieuw een röntgenfoto gemaakt. In een openhartig gesprek, constateerde de chirurg – en gaf dat ook toe – dat de operatie niet volledig was geslaagd.
Dus ….. stelde hij voor om opnieuw te opereren. Echter hij wilde dat niet zelf doen en verwees ons naar het universiteit ziekenhuis in Khon Kaen.
De chirurg vond het raadzaam dat het zo snel mogelijk gebeurt. Hij maakte ook nog een grapje met Jr. dat als het niet helemaal in orde zou dat hij dan niet in militaire dienst moet.
De assistente maakte een telefonische afspraak. Mogelijk zou hij dus nog de zelfde dag worden geopereerd en moest dus nuchter blijven.

[Mart]

Deel 2 van 3

Gewapend met alle röntgenfoto’s, een operatie verslag en een brief vertrokken we maandagmorgen om 06.00 uur naar Khon Kaen om ons daar om 09.00 uur te melden.
Omstreeks 08.30 waren we er. Ik heb mijn vrouw en Jr afgezet bij de receptie, om daarna een parkeerplaats te zoeken. Het is een gigantisch groot terrein met vele gebouwen. Er stonden reeds duizenden auto’s geparkeerd en overal was het vol.
Ik kreeg een tip van een bewaker om buiten het terrein te parkeren. Zo gezegd zo gedaan.
Zo vroeg in de morgen was er bij een shopping mall ruimte zat. Met een taxi naar de receptie, maar daar zag ik mijn nazaat en zijn moeder niet. Geen paniek ! Dan blijkt dat de telefoon toch ergens goed voor is. Ze waren inmiddels bij de orthopedie unit aangekomen.
Wel heb ik me 5 maal een mensen massa moeten wringen.
Men zou eigenlijk eens een keer dat ziekenhuis moeten bezoeken.
Volgepakte wachtruimtes met ik schat 50.000 tot 100.000 wachtende.
Het is mij bekend – ook in het plaatselijke hospitaal – dat men zich daar al 06.00 uur meldt en de wachttijd zittend, hangend, liggend of slappend doorstaat, want als iemand aan de beurt is wordt dat via een geluidsinstallatie omgeroepen. Men mag dan op een van de 10 stoelen nabij de spreekkamer plaatsnemen. Als nummer 1 naar binnen mag, moeten de 9 overige een stoel opschuiven en dan wordt nr 10 afgeroepen.
Mijn vrouw was ook voornemens om 04.00 uur te vertrekken, om niet de hele dag te moeten wachten. Gelukkig hadden we een afspraak, dus daar was ik niet zo bang voor.

Na een paar keer vragen kwam ik dus bij de afdeling orthopedie. Ook daar zaten zo ongeveer 100 mensen te wachten, maar er waren volgens de spreekkamer bordjes 12 artsen actief. Om rond 10.00 uur werd – keurig in het Engels - Benjamin opgeroepen, ja dat ging daar ook via een geluidsinstallatie.

Wij kwamen terecht bij prof. Huppeldepup, want zijn naam heb ik niet onthouden.
We werden door een assistent ontvangen met de vraag aan Benjamin, Do you speak Thai ?, waarop hij vol trots in het Engels antwoordde - Yes.
Een glimlach kwam op haar gezicht en vervolgde in het Thais. We werden bij de prof gebracht, die mij in keurig Engels welkom heette. Na bestudering van de röntgenfoto's - in bijzijn van 2 co's en het lezen van de brief die we hadden mee gekregen, herkende hij de chirurg uit ons ziekenhuis. Hij vertelde dat het een van zijn studenten was geweest.
Een zeer sympathieke vent, met grapjes naar Benjamin.
Hij concludeerde dat de gebruikte pennen in de elleboog waarschijnlijk te dun waren geweest, waardoor er een verschuiving heeft kunnen plaats vinden.

Hij zag de situatie niet als hopeloos en besloot om de eventuele operatie voorlopig een maand uit te stellen. Hij was van mening dat een andere aanpak nog mogelijk was.
Gezamenlijk bespraken we de mogelijkheden. Hij stelde een advies op, waar mee we naar de rehabilitatie unit moesten gaan. Om 13.30 uur waren we daar welkom.

We hadden dus mooi de tijd om ergens te gaan eten.

Daar kregen we weer de vraag do you enz enz.
We kwamen bij een vrouwelijke arts - dr ? - met wederom 2 co's – na bestudering en uitleg kregen we een advies - op papier - voor de chirurg en de fysio afdeling, om wat extra bijzondere handelingen te verrichten, om een operatie te voorkomen.
De gebruikelijke behandelingen op zaterdag en zondag moeten nu worden ook op maandag, dinsdag, donderdag en vrijdag.

[Mart]

Deel 3

Dinsdag hebben we met de schoolleiding gesproken en men had volledig begrip dat wij hen regelmatig op school laten verzuimen.
Morgen staat er een afspraak met de dokter en de fysio gepland.

Toen wij afscheid namen van de prof, riep zijn assistente me nog even terug, zodat Benjamin het niet kom horen. Hij gaf me een advies om maar eens een paar keer met hem te stoeien, waardoor mogelijk een onverwachtse beweging tot een goed resultaat zou kunnen leiden.

Een lang verhaal maar met een bepaalde intentie.
Er wordt in Thailand hard gewerkt aan een beter gezondheid systeem en zorg.
Met eigen ogen heb ik gezien en geconstateerd dat er in dat universiteit ziekenhuis mensen uit alle windstreken naar toe worden verwezen. Wel is me duidelijk dat er nog sprake moet zijn van : “het is nog mogelijk“.
Ik heb ik de wachttijd maar een beetje rond gelopen. Bij de Eye Clinic, pakweg 1000 personen, dat is niet overdreven, want ik kan heel vlug stoelen tellen. Ook zo in vele andere clinic’s . En nu praat ik maar over EEN ziekenhuis. Op dat terrein staan verschillende ziekenhuizen, het is er groots, het is er schoon !!!

Maar ja, helaas …. Nog niet iedereen wordt verwezen naar dat soort ziekenhuizen.
Ik heb zelf een ervaring, tijdens mijn opname in het lokale ziekenhuis, maar ….. dat nooit meer.

[Pieter]

Je kunt ook aan een rekstok gaan hangen en de zwaartekracht de tractie laten doen. Het is feitelijk het zelfde als wat de fysio laat doen. Met dat verschil dat mijn benen snel een 40/45 kilo zijn en de tractie "maar" 30. En 20 minuten hangen doe ik niet graag dus LAAT ik me behandelen...

In Bangkok in het Samitivej hospital kunnen ze vast wel wat hakken en ijzer zetten tenminste ooit bij een chirurg daar geweest
die mijn rug had bekeken (gelukkig in nederland gedaan door 1 van de beste orthopedisch chirurgen) en zei dat hij dat ook wel kon

Hij ging nog verder en wou mij wel nog wat verder verbouwen alleen hakken boven de C5 wervel wil ik toch maar liever niet
ik zei nog tegen hem leuk dat onder in de rug als je mis hakt dan heb je hooguit een lam been
daar boven als je mis slaat is het gewoon over
n.b. hier zijn wat x-rays van mijn rug.






Pieter

[prajak]

Pieter, wat jij in jouw rug hebt hebben veel mensen aan hun oren, lippen, navel en niet-uitspreekbaar hangen. Een ijzerwinkel beroofd, daar lijkt het op ! Dan ben ik met mijn heup een makkie. Kun je nog wel bukken ?

En verder; ik neem aan dat het er erg lang zit. Ik lees meer en meer dat het plaatsen van nieuwe tussenwervelschijven steeds meer "in" komt; in Thailand is daar al een jaar of tien ervaring mee. Mag ik aannemen dat jouw pijn van oudere datum is dan tien jaar ?

Zit het bij jou ook in de L3-4-5 ?

Mart, dat ziekenhuis ken ik, ben er twee keer geweest, en twee keer door die volle zaal gelopen en beide keren liep mijn bloeddruk boven de 200. En dan die teringherrie, terwijl ze beweren ook orendokters te hebben...... Je wordt er knettergek van de herrie.

De ortho prof heb ik twee keer ontmoet en hij weigerde, de heup was niet erg genoeg. Dus naar Rama geweest en daar kost de standaard operatie net zoveel als in Srinakarin. Nee, blij dat ik er vanaf ben. Sterkte voor junior.