Eddy Waltman

[Mart]

Eddy Waltman

Op 21 augustus 2007 schreef hij dat hij voornemens was om in Chiang Mai te gaan wonen.

Ik heb het hele item FOTO nog een keer helemaal gelezen en er een korte samenvatting van gemaakt.
Hij was de 65 gepasseerd, invalide, en wereld kampioen Braintraining.
Op 3 september schreef hij: nog 3 maanden wachten. Op 6 september schreef hij dat hij nog nooit gevlogen had.
Op 3 oktober 2007 zijn laatste bericht op TF met melding dat hij mogelijk 1 december zou vertrekken.
Op 24 oktober 2008 werp Kees nog een keer de schijnwerper op hem.
Op 16 februari 2009 vraagt Royverkuyen nog een keer naar hem.
Peter komt nog de zelfde dag met een foto, zijn naam zou zijn Eddy Waltman
Op 15 november 2010 komt Trudie, een zus van Eddy op het TF, en meld dat Eddy het reuze naar zijn zin heeft, maar op 17 november gaat ze twijfelen, maar nog de zelfde dag meldt zij
dat er een teken van leven was te lezen op een genoemde website.
Ook het bericht bij Pauw & Witteman blijkt juist te zijn.

Uit de gegevens op de website blijkt dat hij op 18 november 2007 in Chiang Mai is aangekomen, maar tijdens de vlucht een oedeem te hebben opgelopen en sinds dien in een rolstoel zit. Lees zelf het verhaal.

Ik heb geen idee of hij nog een “lezer” is. Kennelijk is hij wel in het bezit van een internet verbinding.
Mogelijk kan iemand in Chiang Mai trachten zijn email adres te weten komen.

Hij is nu of reeds 70 of binnenkort. Graag wil ik ondanks dat ik ook twijfels had bij zijn inzendingen trachten met hem in contact te komen.

[printen44]

Toevallig las ik vandaag ook het hele relaas van Eddy, met alle commentaren. Wat ik ervan moet geloven, dat weet ik niet.

Twee jaar niets van zich laten horen, ook niet naar zus Trudy, dat vind ik wel vreemd.

Nu schrijft hij wat in een blog die over Nijmegenaren gaat die in het buitenland wonen. Van dat bericht van hem, kan ik niet veel wijzer worden. Ik ga er wel vanuit dat in in dat verpleegtehuis zit.

De site van dat verpleegtehuis, geeft wel wat informatie, maar het lijkt me sterk dat ze per mail informatie geven over bewoners. Ik verhuis binnenkort naar Hang Dong en volgens de kaart op de site is dat vlakbij waar ik ga wonen. Ik zal hier en daar wat informatie proberen te verkrijgen, maar kan het niet beloven dat er iets uitkomt.

Al met al vind ik het een vreemde zaak dat iemand, invalide, naar Thailand gaat, daar nog zieker wordt als hij al is en in een verpleegtehuis in Thailand vertoefd. Maar er zijn vreemdere zaken gebeurt op deze aardbol.

[prajak]

Zijn er verpleeghuizen in TH ? Of zijn dat bejaardenhuizen op prive basis waar je "beschut" woont met centrale keuken en een ontspanningsruimte met pingpong en schaken en dammen en een lieve verpleegster/er die de onderbroek verschoont en de billen wast ?

Of wordt het "Hebt u al weer in uw broek gepoept, khun Prajak ? En u bent deze week al onder de douche geweest, weet u dat nog ? U eet teveel stroopwafels denk ik. Die zullen we u nu maar eens afnemen."

Ik heb nog steeds het idee dat ziek oud worden hier een zaak is van de partner en haar/zijn familie en dat je feitelijk bent overgeleverd aan de echt wel goede bedoelingen maar de te lage vakkennis van die mensen. Ik vrees met grote vreze dat ik slachtoffer word van ene heer Alzheimer (daar ben ik me toch alweer zijn voornaam vergeten.....) en als een zak zout in een hok wordt gestopt en gevoed want mijn pensioen is de hele familie wat waard.....

Ik heb daar jaren terug iets over gelezen en geschreven en zal dat opzoeken.

[Mart]

Heeft natuurlijk niets met Eddy te maken, maar er is wel een vergelijking.
Hij heeft nu een jongere vriendin, die hen waarschijnlijk zeer goed verzorgt, maar waar hij het bed niet mee kan delen.
Ik heb ook een veel jongere vriendin, die tevens mijn echtgenote is en bovendien ook nog de moeder van mijn zoon.
Ik ben van mening dat - zolang de gezondheid dat toe laat - ik niet in een andere opvang zal terecht komen. Maar dat is beslist geen garantie.
Op dit moment ben ik totaal niet afhankelijk van hulp, maar eens zal dat mogelijk wel zo zijn, en nu denk ik nog steeds dat - wie goed doet, goed ontmoet - maar ook dat is geen garantie.
Ook kan ik mijn ouders geen verwijt maken dat ze destijds niet een garantie kaart met uiterste houdbaarheid datum aan mijn pootje hebben gehangen.
Maar zolang er leven is, is er hoop.

[jumbo]

Zijn er verpleeghuizen in TH ? Ik heb daar jaren terug iets over gelezen en geschreven en zal dat opzoeken.

Ik speel al een paar jaar met dat idee, maar na wat doorberekeningen lijkt het zo dat de kosten verbonden aan een dergelijk iets met voorzieningen als arts-verpleging staande bij, ambulance voorziening, fysiotherapie en andere medische voorzieningen, supermarktje, restaurantje etc toch hoger zijn als waar de gemiddelde farang aan denkt als hij het goedkope Thailand in gedachten heeft....
Maar dan heb je wel wat en beter geregeld als in Nederland, Nederlands sprekende verpleging, altijd een NL paraat voor andere linguisstische problemen en noem maar op...

Financieren; Kan op basis van een limited waarin de aandeelhouders ook bewoners (kunnen) zijn met voorragn bij intreding, een rentevergoeding en een winstaandeel....
Inspraak nee, de exploitatie gaat separaat...

Plots zie ik het licht weer.....eigenbelang??? Geen idee, ik verwacht dat Mrs.Jumbo de zoveelste tegen die tijd wel voor me zal blijven zorgen maar alzheimer/korsakov/dementie zijn reele dreigementen aan deze palmenhorizon...

Praatgroep????

Belangrijkste probleem; locatie...

[prajak]

Praatgroep ? Ja, daar wil ik wel in meedenken. En met name over het kostenplaatje.

Waarom een NL sprekende verpleegster bijvoorbeeld ? Een gepensioneerde Thai(se) kun je een cursus Engels laten nemen..... Als ik zo dement ben als een deur hoor ik het verschil toch niet.

[joepattaya]

Praatgroep ? Ja, daar wil ik wel in meedenken. En met name over het kostenplaatje.

Waarom een NL sprekende verpleegster bijvoorbeeld ? Een gepensioneerde Thai(se) kun je een cursus Engels laten nemen..... Als ik zo dement ben als een deur hoor ik het verschil toch niet.

Nou weet ik ook waarom er geen enkele deur in Thailand fatsoenlijk past..........ze vergeten in model te blijven!

Op een ander forum wordt er geopperd om in navolging van een Rode Kruis initiatief, aangesloten leden dagelijks te bellen. Checken of alles nog goed gaat, maar eigenlijk om er voor te zorgen, dat leden niet dagenlang hulpeloos en/of dood in hun woning liggen.
Je kunt dit soort dienst natuurlijk uitbreiden naargelang behoefte.

[jumbo]

Praatgroep ? Ja, daar wil ik wel in meedenken. En met name over het kostenplaatje.

Waarom een NL sprekende verpleegster bijvoorbeeld ? Een gepensioneerde Thai(se) kun je een cursus Engels laten nemen..... Als ik zo dement ben als een deur hoor ik het verschil toch niet.

de praatgroep is meer om te kijken naar de behoeftes en de te verlenen services.
Net zoals het idee over de financiering van het OG en het huis zelf

Het kostenplaatje komt dan vanzelf naar voren en de daaraan verboden vraagprijzen
en eventuele deelname en op wat voor manier bepalen dan de mate van inzage in de kosten en opbrengst wat niet meer als gebruikelijk is

Maar zoals gezegd in eerste instantie wat zijn de voornaamste behoeftes en wensen??

[Mart]

Als het toegestaan wordt wil ik wel mee praten, want mogelijk ben ik dan de eerste bewoner.

Inmiddels heb ik een nieuw item geopend Verpleeghuis, om daar de discussie voort te zetten.

[novio70]

Hallo ALLEMAAL,met verwondering heb ik mijn item gelezen en daarom vond ik het tijd worden om orde op zaken te stellen.Sorry dat ik tot nog toe niet in de gelegenheid ben geweest om eerder te reageren.Maar ik heb gezien dat jullie op details na,behoorlijk op de hoogte zijn.Dit dank zij Pieter Katje en mijn zus Trudie.Maar om wat aanvullingen te doen het volgende.Dat ik inmiddels al 3 jaar ben waar ik nu ben is zeker niet gepland.Nadat ik ruim 3 maanden niet in een normaal bed had geslapen maar in zetel,had ik bij aftocht 19 november 2007 behoorlijk gezwollen voeten.Dat was het begin van de fatale attack 2 dagen later.Omdat ik een week moest wachten voor ik naar het apartement kon,sliep ik de eerste week bij de verhuurder die een pizzaria had in Chiangmai.In de nacht van de tweede dag kreeg ik die attack wat te paard ging met een soort electrische schokken door je lichaam.De volgende dag waren mijn benen en mijn rechterarm,hand getroffen door verlamming.Kort daarna moest ik uit de pizzaria want dat apartement kon ik wel vergeten en zou uiteindelijk geholpen worden door een medewerkster van de pizzaria.Daar ik niet terecht kon zocht zij een kamer voor me wat uiteindelijk leek op een garage met een bed en wc.Overdag zou dus bij me wezen maar s'nachts was ik alleen.Langer dan 2 dagen ben ik daar niet geweest want de 2de dag werd ik om half een s'nachts het bed uit ge kattepuleert en lag met een hoofdwond op de grond.Toen was het schreeuwen geblazen om hulp,want die garage was niet vlak bij dat huis en van de 4 garages lag ik daar dus alleen,die andere ruimtes waren onbewoond.Na een half uur kwam er toch iemand en omdat ik bloed verloor vroeg ik om een ambulance die uiteindelijk ook kwam en werd afgevoerd naar een groot ziekenhuis.In dat ziekenhuis leerde ik Piem kennen een vrouw van rond de 40.Haar echtgenoot een ex politieman lag tegen over mij.Er werd besloten dat ik bij dat paar thuis een kamer zou krijgen en dat die vrouw de zorg over mij zou doen.Dus binnen een week had ik voorlopig een adres en verblijfplaats.In dat huis gekomen bleek dat zij een massage salon had wat ze runde met nog drie medewerksters.De ruimte die ik had was een beschutte ruimte in de salon zelf dus als de gordijnen open waren kon elke klant mij zien en ik hun vanzelf sprekend.Door het feit dat ik rookte zou dit dus nooit lang stand kunnen houden,want hun waren anti rokers,vooral haar echtgenoot.Na 3 maanden werd ik dus door haar echtgenoot,terwijl Piem niet aanwezig was,gebracht waar ik nu nog ben in het Mc.Kean revalidatie centrum.Lag ik eerst in een zaal met 6 bedden,nu heb ik sinds dit jaar de enige privekamer die hier aanwezig is.Buiten een eigen motor met zijspan voor de rolstoel heb ik in de kamer een grootbeeld [lasma TV,een ijskast,een microwave en sinds kort een electrische kookpan.Mijn vriendin van 39 jaar is 13 uur per dag bij me.Van s'morgens 7 tot s'avonds 8 uur.Beter had ik het niet kunnen treffen,ik ben gelukkig,kan overal heen en niemand legt mij een strobreed in de weg.Inmiddels heb ik hier 2 eigen visvijvers een behoorlijke en een kleinere met Koi's.Verder verveel ik mij geen minuut,s'avonds kan ik kijken naar Nederlandse TV via BVN.Dan ben ik bezig met een boek,heb een weblog bij de Volkskrant sinds vandaag en geef soms commentaar op Nederlandse TV programma's.Dus jullie zien,ondanks mijn handicap,ik schrijf dit met 2 handen en een potlood met gum.Mijn rechterhand kan ik niet openen en mijn linkerhand niet sluiten,dus dat potlood zit tussen mijn rechterhand geklemd en ik stuur mijn rechterhand met mijn linkerhand.
En geloof me,het gaat me goed af,dit systeem.Voorlopig stop ik want ik moet zo...kingau...eten dus.Ja Thais leer ik ook iedere dag een stukje meer.Groetjes vanuit Chiangmai van mij en Nong,
Eddy Waltman

PS. emailadres, othc75@yahoo.com of old_amsterdam@yahoo.com

[prajak]

Eddy is getroffen door medische ellende en wat ik lees doet diepe bewondering voor hem ontstaan. Eddy, je bent een taaie ! Hou vol nondedju ! Je vecht je er doorheen en dat is de enig juiste methode. Achterover in een rolstoel zakken maakt je lui. Je hebt goede begeleiding en dat is kapitalen waard. Hou dit vast.

[Geert S]

Sluit me bij deze volledig aan bij de woorden van Prajak.

Diepe bewondering voor de wijze waarop Eddy overeind is gebleven met al deze ellende!

[NieTan]

Diepe respect voor jou Eddy..

[Trudie]

Hallo ALLEMAAL,met verwondering heb ik mijn item gelezen en daarom vond ik het tijd worden om orde op zaken te stellen.Sorry dat ik tot nog toe niet in de gelegenheid ben geweest om eerder te reageren.Maar ik heb gezien dat jullie op details na,behoorlijk op de hoogte zijn.Dit dank zij Pieter Katje en mijn zus Trudie.Maar om wat aanvullingen te doen het volgende.Dat ik inmiddels al 3 jaar ben waar ik nu ben is zeker niet gepland.Nadat ik ruim 3 maanden niet in een normaal bed had geslapen maar in zetel,had ik bij aftocht 19 november 2007 behoorlijk gezwollen voeten.Dat was het begin van de fatale attack 2 dagen later.Omdat ik een week moest wachten voor ik naar het apartement kon,sliep ik de eerste week bij de verhuurder die een pizzaria had in Chiangmai.In de nacht van de tweede dag kreeg ik die attack wat te paard ging met een soort electrische schokken door je lichaam.De volgende dag waren mijn benen en mijn rechterarm,hand getroffen door verlamming.Kort daarna moest ik uit de pizzaria want dat apartement kon ik wel vergeten en zou uiteindelijk geholpen worden door een medewerkster van de pizzaria.Daar ik niet terecht kon zocht zij een kamer voor me wat uiteindelijk leek op een garage met een bed en wc.Overdag zou dus bij me wezen maar s'nachts was ik alleen.Langer dan 2 dagen ben ik daar niet geweest want de 2de dag werd ik om half een s'nachts het bed uit ge kattepuleert en lag met een hoofdwond op de grond.Toen was het schreeuwen geblazen om hulp,want die garage was niet vlak bij dat huis en van de 4 garages lag ik daar dus alleen,die andere ruimtes waren onbewoond.Na een half uur kwam er toch iemand en omdat ik bloed verloor vroeg ik om een ambulance die uiteindelijk ook kwam en werd afgevoerd naar een groot ziekenhuis.In dat ziekenhuis leerde ik Piem kennen een vrouw van rond de 40.Haar echtgenoot een ex politieman lag tegen over mij.Er werd besloten dat ik bij dat paar thuis een kamer zou krijgen en dat die vrouw de zorg over mij zou doen.Dus binnen een week had ik voorlopig een adres en verblijfplaats.In dat huis gekomen bleek dat zij een massage salon had wat ze runde met nog drie medewerksters.De ruimte die ik had was een beschutte ruimte in de salon zelf dus als de gordijnen open waren kon elke klant mij zien en ik hun vanzelf sprekend.Door het feit dat ik rookte zou dit dus nooit lang stand kunnen houden,want hun waren anti rokers,vooral haar echtgenoot.Na 3 maanden werd ik dus door haar echtgenoot,terwijl Piem niet aanwezig was,gebracht waar ik nu nog ben in het Mc.Kean revalidatie centrum.Lag ik eerst in een zaal met 6 bedden,nu heb ik sinds dit jaar de enige privekamer die hier aanwezig is.Buiten een eigen motor met zijspan voor de rolstoel heb ik in de kamer een grootbeeld [lasma TV,een ijskast,een microwave en sinds kort een electrische kookpan.Mijn vriendin van 39 jaar is 13 uur per dag bij me.Van s'morgens 7 tot s'avonds 8 uur.Beter had ik het niet kunnen treffen,ik ben gelukkig,kan overal heen en niemand legt mij een strobreed in de weg.Inmiddels heb ik hier 2 eigen visvijvers een behoorlijke en een kleinere met Koi's.Verder verveel ik mij geen minuut,s'avonds kan ik kijken naar Nederlandse TV via BVN.Dan ben ik bezig met een boek,heb een weblog bij de Volkskrant sinds vandaag en geef soms commentaar op Nederlandse TV programma's.Dus jullie zien,ondanks mijn handicap,ik schrijf dit met 2 handen en een potlood met gum.Mijn rechterhand kan ik niet openen en mijn linkerhand niet sluiten,dus dat potlood zit tussen mijn rechterhand geklemd en ik stuur mijn rechterhand met mijn linkerhand.
En geloof me,het gaat me goed af,dit systeem.Voorlopig stop ik want ik moet zo...kingau...eten dus.Ja Thais leer ik ook iedere dag een stukje meer.Groetjes vanuit Chiangmai van mij en Nong,
Eddy Waltman

PS. emailadres, othc75@yahoo.com of old_amsterdam@yahoo.com

Hallo Eddy, leuk dat je de mensen hier, weer iets over je verteld.

Zojuist heb ik jouw blog over BZV gelezen, ik ben sinds deze laatste serie ook aangesloten tot de kijkers.

Groetjes van Trudie voor Nong en jezelf en veel geluk in je nieuwe huis.