Boot & Boeddha

[RuudThai]

Vrijdag een week geleden komt mijn vrouw met de mededeling dat er middenin het meer Nong Haen waaraan ons dorp ligt een ijzeren boot is gevonden onder de modder op de bodem.
En die zou de volgende dag worden gelicht en of ik mee wilde gaan en het opnemen met de videocamera.
Dus zaterdagmorgen gewapend met de camera in zo'n eng smal vissersbootje het grote meer op. En ja, middenin het meer lag een aantal van die bootjes en mensen doken in het water om kabels aan de boot vast te maken.
Al gauw kwamen er een paar boten met lange bamboestammen aan en daarvan werd met veel heisa een stelling gemaakt:

Een handkatrol werd er in gehangen en men begon te hijsen en ja, na een tijdje kwam de boeg boven water. Maar het ding was veel te zwaar, dus werd er een 2e stelling bijgebouwd en met veel vijven en zessen, nadat er ook een paar bamboestammen geknakt waren, lukte het ze na 3 uur om de boot aan de oppervlakte te krijgen. Met een apparaat wat op een motor van één van de vissersboten werd gezet kon het water uit de boot worden gehoosd.
Daarna werd onder luid gejuich de boot naar de haven van ons dorp gesleept en aan de kant gelegd.

Het halve dorp was uitgelopen om de boot te bekijken. Dezelfde dag werd hij op de kant getrokken en op het aangrenzende terrein van de tempel geplaatst.
Het is een stalen boot van een meter of 6 lang, een soort sloep. Middenin de boot zie je de balken van het motorhuis, maar de motor zelf is er niet meer. Wel de schroef.


Er staat inmiddels een tent over de boot heen, een altaar ervoor en hij is geheel versierd met allerlei Boeddhistische parafernalia. TV-ploegen van TV3 en TV7 zijn langs geweest en TV3 is bij mij thuis geweest en heeft mijn film gekopieerd. Er zijn inderdaad stukjes in het regionieuws geweest waarbij dank werd uitgesproken aan mijn persoon....
Daardoor is het nu een enorme toeristische attractie geworden. Al de hele week reden mensen af en aan en het afgelopen weekend was het een gekkenhuis. Duizenden mensen hebben het ding bezocht en het hele dorp profiteert ervan, want het staat natuurlijk meteen vol met eet- en dranktentjes en nog veel meer. En alle bezoekers gaan keurig op hun knietjes voor het altaar voor de boot en murmelen allerlei gebeden en zo.

Ik ben het hele weekend mijn videofilm aan het kopieeren geweest: er zijn er al zo´n 150 over de toonbank gegaan! Goed voor de tempel want die krijgt de winst.
Als nuchtere Hollander kijk je hier echt vreemd van op, want wat een consternatie om zo'n simpel bootje! We dachten eerst dat het misschien een overblijfsel was van de Jappen in WOII, maar later werd er een slangklem gevonden waarop stond "Made in Taiwan" en dat is toch wat later dan WOII...
Dus misschien een patrouilleboot van de Amerikanen tijdens de Vietnamoorlog? Bijv. om het aan het meer grenzende vliegveld van Sakon Nakhon te beschermen? Het verbaast me dat er niemand van de overheid is komen kijken om te zien wat de vondst eigenlijk inhoudt.

Dus kom naar DE toeristische trekpleister in de Isaan!

[Geert S]

Pracht verhaal, Ruud, en zeer herkenbaar!

[Duiker]

Ruud, is die video misschien ergens te downladen?

[RuudThai]

Ruud, is die video misschien ergens te downladen?

Die video duurt een 40 minuten. Met mijn uploadsnelheid van ongeveer 60 Kb/s zou dat dagen duren om op YouTube te krijgen. Over een maandje of zo, na onze verhuizing naar de stad, heb ik een betere internetverbinding en zal ik de film bewerken c.q. verkorten en op YouTube zetten.

[RuudThai]

Inmiddels is die boot een maand geleden gelicht en staat al die tijd op het terrein van de Wat, onder een tent en geheel in Boeddhistische stijl opgetuigd.
Er zijn al duizenden mensen naar wezen kijken, ik denk meer dan 10.000. De weekends was het beredruk. Maar ja, in de Isaan, zeker in dit deel, is er geen enkele toeristische trekpleister en dan is elk nieuwtje raak.
Van mijn videofilm zijn inmiddels 500 exemplaren over de toonbank gegaan en dat is een leuke bijverdienste voor zowel ons als de tempel, want we delen de opbrengst ongeveer fifty-fifty. Omdat het vandaag een Boeddhistische feestdag is en iedereen vrij is er nu weer veel aanloop en zit ik maar weer de volgende 50 kopietjes te draaien .
Ook van andere kraampjes vangt de tempel inkomsten, vandaar dat ze zich plotseling een betonnen terras rond de tempel konden veroorloven .

Maar dan zie je deze periode weer Thaise dingen gebeuren die schijnbaar in de cultuur verweven zitten.
Dit succes kweekt afgunst bij andere dorpen. Dus dan wordt er een verhaal in de wereld gebracht dat ons dorp deze boot ergens gekocht heeft, stiekem in het meer heeft laten zinken en onder veel bombarie heeft gelicht en naar het dorp gebracht om er geld aan te verdienen.
Een 2e verhaal gaat rond om te proberen potentiële toeschouwers ervan te weerhouden om te gaan kijken. Er wordt verteld dat de boot allang verkocht is en dat er niks meer te zien is.
Gelukkig heeft iemand op de belangrijkste radiozender in de stad verteld dat al deze verhalen lariekoek zijn en dat alles echt is en dat de boot nog steeds te bezichtigen is.
En, natuurlijk zou ik haast zeggen, is er eentje die mijn film heeft gekopieerd en 'm verkoopt voor 10 baht onder onze prijs (van 60 baht). Maar hij durft het niet in ons dorp te doen dus staat ermee elders op een markt .

[frans49]

Inmiddels is die boot een maand geleden gelicht en staat al die tijd op het terrein van de Wat, onder een tent en geheel in Boeddhistische stijl opgetuigd.
Er zijn al duizenden mensen naar wezen kijken, ik denk meer dan 10.000. De weekends was het beredruk. Maar ja, in de Isaan, zeker in dit deel, is er geen enkele toeristische trekpleister en dan is elk nieuwtje raak. .

Het ziet er naar uit dat dit een Thaise Lourdes kan gaan worden.
Kan je ook niet water verkopen onder het mom van "geneeskrachtig" ?

Zou toch goudmijntje kunnen worden.....

[Khon Neua]

Hoe heet de film ? Thai tanic ?

[trompetter]

Iets soortgelijks maar toch behoorlijk anders had ik aan mijn pet een
jaartje of zo geleden.

Eilanden in rivieren zijn des Konings, tenzij enzovoorts, enzovoorts.
Een rivier armpje is gauw omgebogen en plots is het eiland geen
eiland meer en ontstaat er een heel gunstige bouwlocatie.
Daarna kan men er na een tijdje voor kiezen om de eiland status
te hernieuwen, want dat heeft toch wel wat, zo'n prachtig
resort op een eiland, dat officieel geen eiland meer is.

Bij het uitdiepen en verleggen naar een gunstige loop lag er plots
een stenen Boeddha hoofd op de grijper van de graafmachine.
Nou, dat was me wat!

Bij toeval zat ik met overigens een kater van jewelste (alhoewel dat
er eigenlijk niet toe doet) in een auto met ondermeer de directrice
van het Rai Mae Fah Luang museum van Chiang Rai.
We werden dus ingeseind en ik werd gelanceerd, want van dit soort
zaken weet ik toevallig iets meer af dan de slager op de hoek.

Nu weet ik niet of u bekend bent met wat er zich in de hoofden van
de Buddha beelden bevindt.
Bakstenen en voegsel, soms, als het omhulsel van bijvoorbeeld
bamboe gevlochten is, net als bij gegoten beelden simpel lucht.
Stukwerk brengt de botop-gladde huid.

In dit geval bakstenen en voegsel en dwars door het hoofd heen een
houten balk, die als ophanging voor de oren diende (het hoofd was
anderhalve meter hoog).

Ik schatte het hoofd op rond de honderdvijftig jaar en het zou naar
de vindplaats gerold kunnen zijn door de rivier. Later bleken er inderdaad oude
geschriften te zijn die melding maakten van een rivier doorbraak en
overstromingen.

Ik begon dus meteen met een soort EHBO programma, dat er voornamelijk
uit bestond het geheel nat te houden, terwijl de archeologische dienst
in Chiang Saen gebeld werd, waar toevallig niemand bereikbaar was, terwijl
het Fine Arts Department in Bangkok gebeld werd, waar toevallig niemand
enige verantwoordelijkheid wilde nemen omdat zij die erover gingen niet
aanwezig waren

Ik wist via een lokale bestuursman de politie te instrueren om de mensen weg
te houden, want steeds meer stukken hoofd verdwenen schielijk in de zakken
van omstanders.
Toen kwam de Boeddhistische Vereniging aan en werd alles gewijde grond.
Ik werd gedoogd met mijn waterspuit in de hand terwijl iedereen op de knietjes
ging.
Het laatste wat ik nog doen kon was ervoor te zorgen dat het transport naar de
Wat Phra Keaw (oorspronkelijke tempel van de Emerald Buddha) plaatsvond op een
manier die de minste schade zou veroorzaken. Eerst een bed van zand op de pick-upp
en voorzichtig aanpakken.

In de tempel aangekomen verloor ik het spel, het voortdurend nathouden stopte en
ik durfde niet eens te zeggen dat een plastic zak erover heen het beste zou zijn.

Op dat moment had het hoofd nog anderhalf oor.
De volgende ochtend stak er aan weerszijden van het hoofd een stukje houten balk
uit en het grootste deel van de scherven was reeds verdwenen om mogelijkerwijze
in fraaie geluksbrengende penningen verwerkt te worden.

Mijn idee was om op z'n minst een oor te redden, zodat het andere daarvan
afgeleid zou kunnen worden. Maar ach ...
Het geheel is nu helemaal overdekt met van die goudplakkertjes, dus je kunt hoe dan
ook niet meer weten hoe het er uit gezien moet hebben.

Eerlijk gezegd, ach, maar behoud komt voor de inschatting van de kultuurhistorische
waarde. Door die kater moest ik erg zweten en dat vond ik toch wel vervelend.
We waren eigenlijk op weg naar een herstellende lunch met sap.

met vriendelijke groet
en trompetgeschal