Kaart met bezinestations in Thailand

[Mart]

ja, die kaarten-als atlas, bestaan en zijn te koop, ze komen elk jaar vers uit, in elke Thaise boekenzaak/tijdschrift AKO-Kiosk, zoals in BKK bvb de See-Ed of the B2S. Sommige zijn een beetje 2talig. Van versch. bekend merken, die er duidelijk op staan-maar dan natuurlijk ook enkel die van hun!. Er staan ook achterin allerlei grove stadsplans, waar die pompen ook in zijn gemerkt. Op zich zou elke Thai-bewoner toch moeten weten dat met www je daar nog niet zo veel opschiet.

Mijnheer PONG, U weet toch ook dat de beste stuurlui aan wal staan

Mag ik U vragen wie de uitgevers zijn van de door U genoemde Roadmaps
Ik ben in het bezit van een grote hoeveelheid van kaarten en atlassen van Thailand.
De grootste en beste uitgever is PN MAP.
Ik heb oa gekocht, NORTHEASTERN MAP, isbn 974-485-005-1, en ook kaarten: Nothern,Central,Western,Eastern, Southern. Ook detail mappen van enkele toeristen plaatsen.
U heeft gelijk, er staan slecht enkele pompstations op vermeld, maar dan ook uitsluitend langs de grote wegen.

Wordt vervolgd.

[trompetter]

U bent van harte welkom meneer Tromp

Dat is niet aan dovemansoren gezegd meneer Mart!
De auto is gewassen, er zijn fietstassen gekocht, een reserve binnenbandje,
frisse handschoentjes, de kat is geregeld en over enkele uren zal ik achter
het stuur van de bolide plaatsnemen.
En overmorgen zal ik in Selaphum het frisgewassen Banestoshirt aantrekken
en de daarbij behorende belachelijke broek, het voorwiel weer aan de vork
schroeven en een eindje beginnen weg te fietsen.

Het liefst zou ik van Mukdahan de Mekong volgend mezelf richting stulp Erik
in Nongkai begeven, maar daarvoor ben ik iets van tien jaar te laat. Dat trekt
m'n zitvlak niet. Maar ik denk nu aan een rondje van zo'n driehonderd kilometer
in een dag of vier/vijf om het allemaal eens uit te proberen. Ik ben benieuwd
hoe ver ik kom. Uw telefoonnummer zit op m'n simkaart, dus als ik in de buurt
kom geef ik een seintje.

met vriendelijke groet
en trompetgeschal

[trompetter]

Jaja, met bibberende knie-hen plukte ik mijn fiets uit de achterkant
van mijn bolide, stuurde mijn prinses verder naar haar ziekelijke moeder
in Ubon Ratchatani, die daar voor een opstopping in haar binnenhoofdse
aderen opgenomen was, knikte nog eens vriendelijk ten afscheid naar
een wat oudere man, die mijn transitie in een soort namaak wielrenner
met grote verbazing aanschouwd had ('hoe oud is ie' wilde hij van haar
weten, waarop zij riposteerde met 'gepensioneerd') en begon de rit naar
Kuchinarai, waar in de onmiddellijke nabijheid de nestor van dit edele
genootschap, ongetwijfeld hevig klapwiekend en dus navenant stof op
doen waaiend neergestreken is.

Mijn lieve hemel: tegen de wind in! En dat zonder in een vriendelijk trappend
en waaierend peletonnetje te zitten, dus als het ware permanent op kop!
Het waren iets van 66 kilometertjes, maar de wind deed ze dubbel voelen.
Het type koude snijdende wind, dat in Nederland de herfst tot voorbode
van de winter maakt.

Op een hoekje verderop, waarvan ik dacht dat de soi naar links wellicht
naar de openbare schuilplaats van meneer Mart zou leiden (want over hem
heb ik het) vroeg ik een wat boers uitziende man of ik inderdaad op de
juiste weg was. Ondanks het feit dat ik de vraag een aantal malen
herhaalde lukte het mij niet tot hem door te dringen.
Het zal ongetwijfeld aan mij gelegen hebben.

Gelukkig kwam er meteen een duidelijk, zoals het vroeger genoemd werd
'van de verkeerde kant' ge-orienteerde en beter geschoolde meneer van
het type dorpsonderwijzer aanrijden, die mij inderdaad bevestigde op de
juiste weg te zijn.

Even meneer Mart bellen, dacht ik dus. Een oorverdovend lawaai kreeg ik
aan de lijn, waarin alleen het woord 'hallo' af en toe te horen viel.
Gelukkig lukte het de tweede keer wel en met lood in de benen perste ik
er de laatste vijf kilometer onder door.
Toen stond ik plots oog in oog met meneer Mart.

Aj, prinsesje komt thuis, even knuffelen, tot straks!

met vriendelijke groet
en trompetgeschal

[Borowolf]

Je knuffelt wel lang blaaspijpje. We willen graag de rest ook weten.

[trompetter]

Nou, om een lang verhaal kort te houden:
Ik rijd dus, terwijl meneer Mart in zijn bolide mij de laatste kilometers van achteren
althans uit de wind hield en mij met claxon signalen de juiste kant opstuurde, ten slotte
een zeer idyllisch en in een bosrijke omgeving gelegen erf op en uiteraard, na het obligate
handenschudden met meneer Mart en zijn echtgenote, zat ik weldra achter een fles Leo.

Want dorst had ik en de ijskoude tegenwind die ik gedurende de 66 afgelegde kilometers
had moeten doorstaan had mij ongemerkt toch tot verzoutens toe aan het zweten gebracht
en, zoals ik reeds eerder voorspeld had: Het Bidonneke Was Leeg!

Tja, en wat wordt men dan geacht te doen? Juist ja, drinken!
De omstandigheden geboden ons uiteraard onszelve aan elkaar voor te stellen en
elkaar wederzijds op z'n minst een vage indruk te geven van wie we waren en ook
een beetje van wat we geweest waren, want het verleden is immers onlosmakelijk
verbonden met het heden en/of andersom.

Meneer Mart had de spits afgebeten en ik begon net mijn keel te schrapen om ook mijn
verhaal te doen, toen de draagbare telefoon van meneer Mart begon te rinkelen.
Daar kwam ik dus goed weg!

Bijna verontschuldigend vertelde hij me dat ik hem met mijn telefonade aan een feestje
onttrokken had en dat ze nu vroegen of hij alsjeblief terug wou komen.
En of ik er bezwaar tegen had hem daarbij misschien te vergezellen 555!

Nog geen kwartiertje later (ik moest snel even een nette broek aantrekken) zaten we
op de bekende kuipachtige plastic stoelen in een stoppelveld naast een viskweekvijver.

Er was ook electriciteit!

Omdat het gezelschap muzikalisch duidelijk even buitengaats wilde, werd meneer Mart,
goed en wel neergezeten, een microfoon in de hand gedrukt en, alhoewel ik uit privacy
overwegingen natuurlijk niet in details kan gaan, moet ik zeggen dat hij er weg mee wist:
Hij bracht met vaste stem een prachtig engelstalig lied ten gehore dat iets te maken gehad
moet hebben met Californië, want dat kwam er vaak in voor.

De tafel was overdekt met heerlijk verse vissen (we zaten immers pal naast de vijver) en
ook dorstlessende en tevens vrolijkmakende sappen. Ook stukjes gebakken varken, garnalen,
en frisgroen konijnenvoer. Dit laatste was meer voor de decoratie, neem ik aan, want ik zag
niet dat er van gegeten werd. En aan mij is dat soort gewassen ook niet besteed. Ik heb dan
ook geen konijnen dus.

Een stevige forsgebouwde boerenjongen met ontieglijk mooie vrouwelijke gelaatstrekken en
ook zeer vrouwelijk overkomend qua oorbellen en motoriek nam de taak op zich om de glazen
van meneer Mart en mij gevuld te houden, zodat in ieder geval ik de tel bijster raakte.
Links van mij hield een paartje jonge kortharige dametjes van het type dat zich weinig aan mannen
gelegen laat liggen, het front gesloten.

Meneer Mart en ik zaten naast elkaar en hadden een nogal schreeuwerige conversatie die zonder
muziek tot op kilometers zo niet verstaanbaar dan toch hoorbaar zou moeten zijn geweest.

We hebben ook nog de 'appeltjeplukdans' gedanst, zoals ik het 'ramwongen' gemaskhalve maar
even beschrijf. Tesamen bijna 140 jaar oud trapten wij de aardkluiten plat, daar in dat stoppelveld.

(wordt vervolgd)

met vriendelijke groet
en trompetgeschal

[Jim]

Nou, om een lang verhaal kort te houden:

<lap tekst ter grootte van war and peace>

(wordt vervolgd)