Een roep om hulp!

[Renske]

Weer terug in NL!

Bij vertrek was ik heel erg zenuwachtig, ik had geen idee wat me te wachten stond.
Maar eenmaal op Koh Chang aangekomen, werd ik zeer warm onthaald.
Iedereen was blij me te zien en wilde me even een hart onder de riem steken.
Al gauw werd het mij duidelijk hoe erg ik Thailand had gemist...

Eerste paar dagen nodig gehad om bij te komen van de reis en de confrontatie.
Onder tussen natuurlijk heel erg in 2 strijd over wel/ niet langs te gaan.
De 18de kwam hij niet vrij. De datum was verschoven naar 5 aug ofzo.
Dus ik had besloten toch maar langs te gaan, maar moest wachten op betaaldag van de jongens zodat we met z'n allen konden gaan, want ik zag het echt NIET zitten om alleen te gaan.
Ondertussen kwam ik de meest lieve mensen tegen, die mij moed inspraken en zich over mij ontfermden.

Zeer onverwacht, voor mij, kwam hij vrij. Ik was bij Akang op visite geweest en toen ik terug kwam, kwam er een vreemde naar mij toe, die zei dat Phorn over een half uurtje hier zou zijn. Blij verrast, maar achterdochtig voor een of andere flauwe grap, ging ik opzoek naar mijn vrienden die dit konden bevestigen. En ja hoor, 6 stappen later en een hyper actieve Ted (zijn broer zat ook vast) kwam de hoek om met zijn moterbike. Ze komen eraan! ik ga beltegoed halen zodat ik mama kan bellen!!!
De rest van het halve uur voelde ik me heel raar. Ik was super blij, hyper en tegelijkertijd heel beschermend voor een volgende teleurstelling, dat hij miss alsnog niet vrij zou komen, want ze verbleven nu bij politie op Koh Chang voor het laatste papierwerk. Mijn handen en benen trilden licht van de zenuwen. We werden geroepen en daar kwam hij aan lopen door een klein donker steegje vanachter de huisjes van de werknemers. Ik nam hem in mijn armen en daar stonden we dan... In de schemering. Zijn vrienden juichten ons toe. Ik had de jongen in mijn armen, waar ik zo van hou, die ik een jaar niet had gezien en met alle heftige gebeurtenissen binnen dat jaar, die zo zwaar op onze relatie ruste. Kon ik hem nu weer vasthouden, zoenen en zeggen hoeveel ik van hem hield. Hij bedankte me, dat ik was terug gekomen. Hij schaamde zich heel erg voor zijn kort geschoren koppie. Het kon me niet schelen hoe hij eruit zag, hij was nog helemaal heel en lang niet zoveel afgevallen als dat zijn vrienden hem hadden omschreven.

Uiteindelijk bleek de manager hem na een maand vrij gekocht te hebben. De manager kreeg zelf 3 dagen de tijd om een som geld te verzamelen en zo zichzelf vrij te kunnen kopen. Ineens kwam hij gedag zeggen en dat vond ik wel verdacht, maar Phorn heeft mij heel politiek correct ingedekt en hem nooit de kans gegeven om mij om geld te vragen. Uiteindelijk is het ook de manager gelukt om uit de bak te blijven, door geld te lenen van familie. Eind goed, al goed.

De daarop volgende drie weken die wij nog samen konden zijn, zijn voorbij gevlogen.
Het was heerlijk om weer samen te zijn en ik heb mij er ook behoorlijk over verbaasd.
Problemen waar wij vorig jaar tegen aanliepen, waren nu totaal niet van toepassing en verdwenen als sneeuw voor de zon. Dat wil niet zeggen dat het allemaal rozengeur en manenschijn was. Integendeel de onzekerheid over zijn werkvisum voor Nederland en hoe wij ermee om zouden gaan in de toekomst, hing als een donkere wolk boven onze relatie en was erg voelbaar, samen met de cultuurverschillen die af en toe voor een hindernis zorgde.

Het bericht kwam, zijn werkvergunning was afgewezen althans, dat was het bericht van de werkgever. We gingen eraan kapot. Voor ons bijde was dit een enorme klap en we voelden ons letterlijk uit het veld geslagen. Aardig te vergelijken als een kapotte fietsband langs de kant van de weg. Zo’n 3 a 4 dagen hebben wij dit op ons in laten werken, want voorheen hadden we afgesproken dat we het dan zouden uit maken en verder zouden gaan, ieder voor zich. Ondertussen werd ik heel erg ziek en de oorzaak hiervan weet ik nog steeds niet, maar het slechte nieuws deed mij geen goed in ieder geval. Ik had hele hoge koorts en moest overgeven. Phorn bleef ondanks dit alles bij me en liep af en aan om mij te voorzien van een koude handdoek, zodat de koorts weer zou zakken. Mijn gevoel nam de overhand en langzaam begon ik op mezelf in te praten dat we het nog 1x konden proberen. Naarmate ik hier meer in ging geloven, voelde ik me sterker worden en naarmate ik sterker werd, ging ik er weer meer in geloven. Vrij snel was ik weer helemaal op de been, al bleef de koorts nog wel regelmatig terug komen.
Uiteindelijk bleek zijn werkvergunning niet afgewezen, het was een zienwijze van het Uwv werkbedrijf, waarin ze overigens ALLES afkraakten. Wij hadden 2 weken de tijd om hierop te reageren met onze zienwijze en ons zelf te verdedigen. Uiteindelijk had ik nog 3 werkdagen, omdat de werkgever heel langzaam was met het verstrekken van de juiste informatie. Via een vriendin had ik een goeie advocaat gevonden en daar contact mee opgenomen. Helaas kon hij niet het zelfde betekenen als voor haar en dat is uiteindelijk heel erg lullig afgelopen. Hij was erg onzorgvuldig met onze zaak en is het uiteindelijk gewoon vergeten en daarmee is onze kleine kans zo goed als helemaal de grond in geboord. Het enige wat we nu nog kunnen doen is bezwaar aan tekenen, maar daar heb ik eigenlijk niet het idee, dat we dat zullen winnen.
Ik was woest! Ik kwam hier achter op onze laatste avond. We hadden een afscheidsfeestje gegeven en zijn vervolgens nog wezen dansen. Het was een super avond geweest en kregen nog het compliment van een koppel, dat dacht dat wij elkaar net hadden leren kennen en niet wilde geloven dat wij al 2 jaar samen waren. Bij de bungalow aan gekomen wilde ik nog even kijken of het nu geregeld was met mijn huissleutel en kreeg ik een sorry mailtje van de advocaat. Ik was giftig van woede. Ik voelde me heel lullig tegen over mijn vriend, om zo overstuur te zijn op de laatste avond, maar achteraf gezien ben ik heel blij dat hij me heeft weten te kalmeren. Als ik dit alleen had ontdekt, had ik denk ik niet voor mezelf in kunnen staan. Maar hij hield mij in zijn armen en begon op mij in te praten, dat ik mijn energie moest sparen voor morgen voor de lange reis naar huis, dat hij mij een sterke vrouw vond en dat hij in mij geloofd. Uiteindelijk heb ik zelfs nog wat kunnen slapen. De volgende dag erg gehaast afscheid moeten nemen, dit maakte mij onzeker. Maar zijn opmerking See you again en zijn opmerking dat hij in mij geloofd, is een zeer welkome bron van nieuwe energie.

Op de terugreis kon ik met een NLs gezin mee reizen. Dit was erg fijn, voelde ik me iig niet helemaal plomp verloren. Met veel vertraging in Bangkok aangekomen, omdat de chaffeur blijkbaar de weg niet kon vinden, in een overvolle spits ivm de verjaardag van de koningin. In Bangkok kwam ik binnen 10 minuten weer nieuwe mensen tegen, waarmee ik kon samen reizen en ook dat was erg gezellig. Gelukkig had ik alle tijd om mijn vliegtuig te halen en ik wist inmiddels dat mijn moeder me zou afhalen van het vliegveld in NL.
Nu nog een beetje aan het bijkomen van alles en langzaam aan het orienteren van hoe verder te gaan. Ik heb nu een week max twee weken, om een beslissing te maken. Ondertussen zijn Phorn en ik weer als van ouds vollop aan het bellen met skype en willen we er toch echt weer opnieuw voor gaan! Waaruit ik kan kiezen:

1 ik kan bezwaar aantekenen en dan kan ik met mijn studie beginnen evt gevolgt door optie 2.
2 we kunnen werkvergunning opnieuw aanvragen en dan begin ik met mijn studie
3 ik kan mijn studie een jaar uitstellen en de belgie route gaan proberen.

Ik probeer me nu in te lezen op buitenlandse partner.nl voor de BE route, maar ik ben geen goeie lezer en kan er amper kop nog staart uit opmaken... zucht.

Iemand die het hier toevallig ook heeft gedaan en een samenvatting kan geven van de voorwaarden waar je aan moet voldoen? Of als iemand een goede advocaat weet, die gespecialiseerd is op het gebied van wet arbeids vreemdelingen recht is dat adres ook van harte welkom.

Groetjes Renske

[Borat]

da saga continues

[perry]

Weer terug in NL!

Bij vertrek was ik heel erg zenuwachtig, ik had geen idee wat me te wachten stond.
Maar eenmaal op Koh Chang aangekomen, werd ik zeer warm onthaald.
Iedereen was blij me te zien en wilde me even een hart onder de riem steken.
Al gauw werd het mij duidelijk hoe erg ik Thailand had gemist...

Eerste paar dagen nodig gehad om bij te komen van de reis en de confrontatie.
Onder tussen natuurlijk heel erg in 2 strijd over wel/ niet langs te gaan.
De 18de kwam hij niet vrij. De datum was verschoven naar 5 aug ofzo.
Dus ik had besloten toch maar langs te gaan, maar moest wachten op betaaldag van de jongens zodat we met z'n allen konden gaan, want ik zag het echt NIET zitten om alleen te gaan.
Ondertussen kwam ik de meest lieve mensen tegen, die mij moed inspraken en zich over mij ontfermden.

Zeer onverwacht, voor mij, kwam hij vrij. Ik was bij Akang op visite geweest en toen ik terug kwam, kwam er een vreemde naar mij toe, die zei dat Phorn over een half uurtje hier zou zijn. Blij verrast, maar achterdochtig voor een of andere flauwe grap, ging ik opzoek naar mijn vrienden die dit konden bevestigen. En ja hoor, 6 stappen later en een hyper actieve Ted (zijn broer zat ook vast) kwam de hoek om met zijn moterbike. Ze komen eraan! ik ga beltegoed halen zodat ik mama kan bellen!!!
De rest van het halve uur voelde ik me heel raar. Ik was super blij, hyper en tegelijkertijd heel beschermend voor een volgende teleurstelling, dat hij miss alsnog niet vrij zou komen, want ze verbleven nu bij politie op Koh Chang voor het laatste papierwerk. Mijn handen en benen trilden licht van de zenuwen. We werden geroepen en daar kwam hij aan lopen door een klein donker steegje vanachter de huisjes van de werknemers. Ik nam hem in mijn armen en daar stonden we dan... In de schemering. Zijn vrienden juichten ons toe. Ik had de jongen in mijn armen, waar ik zo van hou, die ik een jaar niet had gezien en met alle heftige gebeurtenissen binnen dat jaar, die zo zwaar op onze relatie ruste. Kon ik hem nu weer vasthouden, zoenen en zeggen hoeveel ik van hem hield. Hij bedankte me, dat ik was terug gekomen. Hij schaamde zich heel erg voor zijn kort geschoren koppie. Het kon me niet schelen hoe hij eruit zag, hij was nog helemaal heel en lang niet zoveel afgevallen als dat zijn vrienden hem hadden omschreven.

Uiteindelijk bleek de manager hem na een maand vrij gekocht te hebben. De manager kreeg zelf 3 dagen de tijd om een som geld te verzamelen en zo zichzelf vrij te kunnen kopen. Ineens kwam hij gedag zeggen en dat vond ik wel verdacht, maar Phorn heeft mij heel politiek correct ingedekt en hem nooit de kans gegeven om mij om geld te vragen. Uiteindelijk is het ook de manager gelukt om uit de bak te blijven, door geld te lenen van familie. Eind goed, al goed.

De daarop volgende drie weken die wij nog samen konden zijn, zijn voorbij gevlogen.
Het was heerlijk om weer samen te zijn en ik heb mij er ook behoorlijk over verbaasd.
Problemen waar wij vorig jaar tegen aanliepen, waren nu totaal niet van toepassing en verdwenen als sneeuw voor de zon. Dat wil niet zeggen dat het allemaal rozengeur en manenschijn was. Integendeel de onzekerheid over zijn werkvisum voor Nederland en hoe wij ermee om zouden gaan in de toekomst, hing als een donkere wolk boven onze relatie en was erg voelbaar, samen met de cultuurverschillen die af en toe voor een hindernis zorgde.

Het bericht kwam, zijn werkvergunning was afgewezen althans, dat was het bericht van de werkgever. We gingen eraan kapot. Voor ons bijde was dit een enorme klap en we voelden ons letterlijk uit het veld geslagen. Aardig te vergelijken als een kapotte fietsband langs de kant van de weg. Zo’n 3 a 4 dagen hebben wij dit op ons in laten werken, want voorheen hadden we afgesproken dat we het dan zouden uit maken en verder zouden gaan, ieder voor zich. Ondertussen werd ik heel erg ziek en de oorzaak hiervan weet ik nog steeds niet, maar het slechte nieuws deed mij geen goed in ieder geval. Ik had hele hoge koorts en moest overgeven. Phorn bleef ondanks dit alles bij me en liep af en aan om mij te voorzien van een koude handdoek, zodat de koorts weer zou zakken. Mijn gevoel nam de overhand en langzaam begon ik op mezelf in te praten dat we het nog 1x konden proberen. Naarmate ik hier meer in ging geloven, voelde ik me sterker worden en naarmate ik sterker werd, ging ik er weer meer in geloven. Vrij snel was ik weer helemaal op de been, al bleef de koorts nog wel regelmatig terug komen.
Uiteindelijk bleek zijn werkvergunning niet afgewezen, het was een zienwijze van het Uwv werkbedrijf, waarin ze overigens ALLES afkraakten. Wij hadden 2 weken de tijd om hierop te reageren met onze zienwijze en ons zelf te verdedigen. Uiteindelijk had ik nog 3 werkdagen, omdat de werkgever heel langzaam was met het verstrekken van de juiste informatie. Via een vriendin had ik een goeie advocaat gevonden en daar contact mee opgenomen. Helaas kon hij niet het zelfde betekenen als voor haar en dat is uiteindelijk heel erg lullig afgelopen. Hij was erg onzorgvuldig met onze zaak en is het uiteindelijk gewoon vergeten en daarmee is onze kleine kans zo goed als helemaal de grond in geboord. Het enige wat we nu nog kunnen doen is bezwaar aan tekenen, maar daar heb ik eigenlijk niet het idee, dat we dat zullen winnen.
Ik was woest! Ik kwam hier achter op onze laatste avond. We hadden een afscheidsfeestje gegeven en zijn vervolgens nog wezen dansen. Het was een super avond geweest en kregen nog het compliment van een koppel, dat dacht dat wij elkaar net hadden leren kennen en niet wilde geloven dat wij al 2 jaar samen waren. Bij de bungalow aan gekomen wilde ik nog even kijken of het nu geregeld was met mijn huissleutel en kreeg ik een sorry mailtje van de advocaat. Ik was giftig van woede. Ik voelde me heel lullig tegen over mijn vriend, om zo overstuur te zijn op de laatste avond, maar achteraf gezien ben ik heel blij dat hij me heeft weten te kalmeren. Als ik dit alleen had ontdekt, had ik denk ik niet voor mezelf in kunnen staan. Maar hij hield mij in zijn armen en begon op mij in te praten, dat ik mijn energie moest sparen voor morgen voor de lange reis naar huis, dat hij mij een sterke vrouw vond en dat hij in mij geloofd. Uiteindelijk heb ik zelfs nog wat kunnen slapen. De volgende dag erg gehaast afscheid moeten nemen, dit maakte mij onzeker. Maar zijn opmerking See you again en zijn opmerking dat hij in mij geloofd, is een zeer welkome bron van nieuwe energie.

Op de terugreis kon ik met een NLs gezin mee reizen. Dit was erg fijn, voelde ik me iig niet helemaal plomp verloren. Met veel vertraging in Bangkok aangekomen, omdat de chaffeur blijkbaar de weg niet kon vinden, in een overvolle spits ivm de verjaardag van de koningin. In Bangkok kwam ik binnen 10 minuten weer nieuwe mensen tegen, waarmee ik kon samen reizen en ook dat was erg gezellig. Gelukkig had ik alle tijd om mijn vliegtuig te halen en ik wist inmiddels dat mijn moeder me zou afhalen van het vliegveld in NL.
Nu nog een beetje aan het bijkomen van alles en langzaam aan het orienteren van hoe verder te gaan. Ik heb nu een week max twee weken, om een beslissing te maken. Ondertussen zijn Phorn en ik weer als van ouds vollop aan het bellen met skype en willen we er toch echt weer opnieuw voor gaan! Waaruit ik kan kiezen:

1 ik kan bezwaar aantekenen en dan kan ik met mijn studie beginnen evt gevolgt door optie 2.
2 we kunnen werkvergunning opnieuw aanvragen en dan begin ik met mijn studie
3 ik kan mijn studie een jaar uitstellen en de belgie route gaan proberen.

Ik probeer me nu in te lezen op buitenlandse partner.nl voor de BE route, maar ik ben geen goeie lezer en kan er amper kop nog staart uit opmaken... zucht.

Iemand die het hier toevallig ook heeft gedaan en een samenvatting kan geven van de voorwaarden waar je aan moet voldoen? Of als iemand een goede advocaat weet, die gespecialiseerd is op het gebied van wet arbeids vreemdelingen recht is dat adres ook van harte welkom.

Groetjes Renske

Hallo Renske
Volgens mij moet je voor de Belgie route ook getrouwd zijn als ik jou was ging ik het via Duitsland proberen getrouwd zijn is wel een vereiste of plannen hebben in die Richting Duitsland heeft wel een Cambodiaanse Ambassade in Bangkok

[unforgiven]

da saga continues

Yep, daar gaat het weer voort....

[Jeanette]

Dit schreef je begin 2010 .....

Mijn naam is dus Renske, ben 21 jaar en nog studerende in de richting multi media audiovisuele vormgeving.

..... en ik vraag me af hoever je nu bent met die studie. Of ben je ondertussen geswitst?

Je verhaal hierboven leest als een roman en aan je studie te zien ben je uitermate geschikt voor het programma "Grenzeloos verliefd". Dus als privacy niet je eerste prioriteit is probeer dan eens of jullie wat voor elkaar kunnen betekenen.

Hebben jullie eigenlijk trouwplannen?

In een ander draadje geef ik een idee weg om iets met canvas foto's te gaan doen. Dus als je studie klaar is zou dat zomaar een toekomstcarriëre kunnen zijn. Een goede portretschilder erbij in het team en je zou de essentie van een Thailandvakantie kunnen verkopen.

Maar je moet eerst de 'nu' beslissing nemen en studie later is moeilijk, studie nu geeft je een betere basis.

Jeanette