Zorg voor mentaal gehandicapten

[prajak]

Department of Mental Health.

Dat hebben ze hier. Dit woord wil ik niet te Nederlands lezen: geen departement maar afdeling, sectie, instituut. Departement in Nederland betekent ministerie, in Frankrijk dan weer provincie.

Enfin, die afdeling heeft onderzocht en bevonden dat van de 600.000 kinderen met een geestelijke beperking in Thailand voor slechts 44.000 kinderen medische zorg wordt gezocht. Dat komt me wel heel erg laag voor.

Als je de lijvige tekst leest zie je dat de Organisatie van de Special Olympics in Thailand met steun van de Clinton Global Initiative de zaak op poten probeert te zetten zodat al die kinderen medische hulp gaan krijgen. Het probleem daarbij is vooral dat de ouders niet weten dat hulp mogelijk is. Zien ze het probleem wel?

Bij ons

Op woensdag heb ik fysiotherapie. En tijdens het wachten in de lange gang naast de fysio zit een afdeling waar dergelijke kinderen worden behandeld.

Het zijn er op woensdagmorgen twee. Peuters waarvan een ma en een oma de kinderen meezeult of op de arm draagt en dan kijken ze met hun grote kijkers nog helder om zich heen. Ze geven ons een ‘waai’ als de begeleidster dat vraagt.

Maar zodra een arts en een verpleegster ze onder handen nemen met bewegingstherapie lijkt het of hun wereld vergaat en dat laten ze heel duidelijk horen. Nee, de deuren gaan niet dicht.... Brullen!

Deze peuters krijgen tenminste hulp. De andere 550.000 niet en daar moet dringend wat aan gedaan worden.

http://www.bangkokpost.com/lifestyle/so ... ommunities

Let op: deze link is maar kort vrij beschikbaar.

[jumbo]

Department of Mental Health.

Dat hebben ze hier. Dit woord wil ik niet te Nederlands lezen: geen departement maar afdeling, sectie, instituut. Departement in Nederland betekent ministerie, in Frankrijk dan weer provincie.

Enfin, die afdeling heeft onderzocht en bevonden dat van de 600.000 kinderen met een geestelijke beperking in Thailand voor slechts 44.000 kinderen medische zorg wordt gezocht. Dat komt me wel heel erg laag voor.

Als je de lijvige tekst leest zie je dat de Organisatie van de Special Olympics in Thailand met steun van de Clinton Global Initiative de zaak op poten probeert te zetten zodat al die kinderen medische hulp gaan krijgen. Het probleem daarbij is vooral dat de ouders niet weten dat hulp mogelijk is. Zien ze het probleem wel?

Bij ons

Op woensdag heb ik fysiotherapie. En tijdens het wachten in de lange gang naast de fysio zit een afdeling waar dergelijke kinderen worden behandeld.

Het zijn er op woensdagmorgen twee. Peuters waarvan een ma en een oma de kinderen meezeult of op de arm draagt en dan kijken ze met hun grote kijkers nog helder om zich heen. Ze geven ons een ‘waai’ als de begeleidster dat vraagt.

Maar zodra een arts en een verpleegster ze onder handen nemen met bewegingstherapie lijkt het of hun wereld vergaat en dat laten ze heel duidelijk horen. Nee, de deuren gaan niet dicht.... Brullen!

Deze peuters krijgen tenminste hulp. De andere 550.000 niet en daar moet dringend wat aan gedaan worden.

http://www.bangkokpost.com/lifestyle/so ... ommunities

Let op: deze link is maar kort vrij beschikbaar.

In percentage is het aantal geen afwijking van bijvoorbeeld Nederland..
Maar het sociale verzekeringsstelsel hier, waarvoor men 5% over inkomen met een max van 1500thb per maand betaald, wat ziektekosten en daarnaast ook een basis pensioen omhelst, daar kan je dan ook niet veel van verwachten. Gemiddelde inkomen is nog steeds ergens rond de 150$ en ik heb geen idee of zelfstandigen/agrariers mee mogen doen in dit schema.

Daar ligt dus het probleem, niet bij de aantallen en niet bij onwil maar gewoon aan vooruitgang en ontwikkeling...

[pong]

Beste khun Prajak-als het een echte geestelijke beperking is, dan is er medisch vrijwel niks aan te doen. Wel is het zo, zeker als de ouders/verzorgers er niet goed raad mee weten en veel te veel vertroetelen gaan, er dan onnodige medische andere zaken-meestal onderstimulering, kunnen ontstaan. Pedagogische hulp is dan vaak meer toegesneden hierop als weer een dokter.
Verder hangt het er gewoon vanaf welke grens je neemt hoeveel-kinderen of in%- van een bevolking als zodanig worden geclassificeerd. Maar 6k kids op ruim 60/tot 70 miljoen Thai is <1%, dat is op zich niet extreem veel, gezien de meest gerbuikte internationale standaard. Hoewel-dan is het 6k mensen, als het echt enkel kinderen zijn, die meest 20-25% van de totaalbevolking uitmaken, dan is het wel dus 4-5x zoveel.
In NL is een enorm ruim aanbod van wel 30+ soorten speciale scholen voor iedereen die maar het minste zou mankeren, daarentegen gaan de meesten, als ze al gaan, in TH naar de gewone prathom.

[prajak]

Pong, je hebt gelijk, maar in de periferie en voor de armen is de geschikte hulp niet beschikbaar. Dan rest alleen het staatsziekenhuis waar een arts voor bewegingstherapie zit (occupational therapy) en die verleent de 'hulp'.

Aan een mentale aandoening doe je niks? Nou, ik denk dat je wel wat kunt doen maar dan moet het wel gedaan worden door een vakpersoon. Als die er is en als de ouders inzien dat hulp wel degelijk mogelijk is.