Een ervaring in Thailand

[Henk Korat]

Ik wilde dit onderwerp niet opstarten in "Vandaag de dag, in Thailand", want daar zijn nu posters bezig, waarvan ik vanmorgen dacht, dat ze niet meer terug zouden keren.

Menig dag in Thailand start ik frank en vrij en zonder enige verplichting. Dat is genieten van een vroeg pensioen, maar het geeft je soms wel een leegte. Gelukkig heb ik nog BBHH (Bezigheden Buiten Huis Hebbende) en kan mijn energie daar volledig in kwijt.

Vandaag had ik een verplichting. Ik had in mijn agenda genoteerd, dat we naar een crematie moesten. Ja, moesten, want het is in Thailand de gewoonte dat als er iemand in jouw moe ban overlijdt, je netjes naar de tempel gaat, de familie steunt en de dode eert. Maar wat doe je aan?

Toeval wil dat Tong, mijn vrouw, en ik een paar weken geleden spraken over de kleding, welke ik absoluut nog nodig had. Dat kwam, omdat ik Tong prachtige handgeverfde en handgewezen zijde stof cadeau had gedaan, waarvan ze een sarong heeft laten maken, maar ook mooie zijde stof had gegeven, waarvan ze een prachtige blouse heeft laten maken. Ik zelf had me laten voorzien van twee traditioneel Thaise hemdjasjes, noem ik ze maar, maar je kent ze wel. Ze worden altijd door de mannen gedragen bij officiele gelegenheden, zoals een bruiloft. Je komt dan voorzichtig op het onderwerp van de crematie en ja, daar draagt de man toch gewoonlijk zwart of zwart/grijs. Nu hadden we in een zijde zaak in Pak Tong Chai, je weet wel de plaats van de Jim Thompson farm, een mooie zwarte jas gezien, maar ik zat met het probleem dat zwart en zwart niet altijd bij elkaar past. Ik bedoel daarmee, dat het zwart van de broek altijd af zal wijken van het zwart van de jas. Maar goed, we beloofden elkaar, dat we bij ons volgende verblijf in Thailand een zwarte jas zouden kopen.
Maar wat doe ik vandaag aan? Si nam than zou volgens Tong ook wel kunnen. Dus heb ik maar mijn donker bruine broek en Paul&Shark Bruin, Blauw, Beige polo aangetrokken.

Deze crematie was wel heel byzonder en de gebeurtenissen voorafgaand hieraan aangrijpend. Toen Nederland zich massaal bezig hield met de verdwijning van Jurian en Ruben en toen Nederland diep geschokt hoorde van de vondst van de dode jongens, gebeurde in onze moe ban een drama. Een paar straten verder op heeft in de morgen de vader de beide en enige dochters doodgeschoten en daarna de hand aan zich zelf geslagen. De meisjes waren 6 en 9 jaar oud. De vader was ambtenaar en cipier bij de plaatselijke gevangenis. De vrouw werkt in 1 van de ziekenhuizen in Nakhon Ratchasima. Mijn buurman, Khun Moo, kent haar persoonlijk.

Op de dag dat het gebeurde was mijn vrouw lichtelijk in paniek. We werden ingelicht door onze overbuurman uit Singapore en menig bewoner begaf zich naar de woning, waar het allemaal gebeurd was. En dan komen de verhalen op gang. De ene buurvrouw kon vertellen, dat het echtpaar veel ruzie had. De ander wist dat ze veel schulden hadden en een derde haalde er weer andere argumenten bij.

Ik geloof meer in het verhaal dat de schulden het gezin boven het hoofd gestegen zijn. Ambtenaren kunnen vrij gemakkelijk geld lenen en volgens mij doen ze dat ook in grote getale. Maar die schulden moeten ook betaald worden en er moet eten op de plank komen en de kinderen moeten naar goede school en ik mag niet onder doen voor mijn collega's. We hebben in een ander topic al gesproken over het leenstelsel in Thailand, maar ik vrees dat daar een enorme luchtbel inzit en emotie achterschuilt.

De crematie plechtigheid in de speciale tempel voor ambtenaren, werd door veel mensen bezocht. Ik schat het aantal in op rond de 500 personen. Ik heb in mijn leven ook nooit zoveel bloemen op een begrafenis gezien. Er waren zelfs speciale rekken neergezet om de hoeveelheid bloemen toch te kunnen tonen.

Ik kon natuurlijk mijn ogen te kost geven wat de mannen droegen. Wel dat varieerde van zwart overhemd, zwart T-shirt, zwarte trui, grijs overhemd, en dergelijke, als het maar een donkere kleur had. Maar ik merkte een man op in in gemeleerd zwart/grijs hemdjasje en ik zei tegen Tong, dat we zoiets zouden moeten kopen.

Inmiddels waren de papieren witte rozen uitgedeeld en was de plechtigheid al ver gevorderd. De bezoekers werden opgeroepen de laatste eer aan de overledenen te bewijzen en de massa begaf zich op zijn Thais naar het plateaux van het cremetarium. Ik volgde gedwee, want wij hebben in Nederland geleerd vooral bij dit soort gelegenheden respect te hebben. Uiteindelijk kwam ik voor de drie kisten te staan. Dat was een hele nieuwe ervaring. Drie kisten, waarin twee jonge meisjes en een man lagen. Ik liep niet direct door. Dat hoort niet. Je moet altijd afscheid nemen van degene die ons verlaten hebben. Ik kon maar niet Jurian, Ruben en vader Jeroen uit mijn gedachten krijgen. Ik ben enige momenten stil blijven staan bij het ongelooflijke verlies van lieve kinderen in de lente van hun leven.

Daarna volg je de massa maar weer en geef de verplichte envellope met inhoud af.

Ook in Thailand maak je droeve gebeurtenissen mee, die je als farang ook mee maakt. De Thai gaat wellicht gemakkelijker om met de dood. We hebben het in een draadje gehad over zelfmoord, maar Thai of Nederlander, allen vinden het verschrikkelijk als dit kinderen overkomt.

[Casper]

Sterkte ermee Henk. De uitvaart van kinderen gaat je niet in je koude kleren zitten. Thai of niet, arm of rijk. Je bent ver weg van Nederland en het nieuws rond Ruben en Julian (de verwisseling van de r en de l zij je vergeven), maar toch dichterbij dan de meesten met dit gebeuren.

Daarnaast, vind ik het een mooie omschrijving van je beleving ervan.

[ron]

Hallo Henk.

Zeker mee eens.......een droeve ervaring,maar wel mooi omschreven.
Jammer genoeg een nare gebeurtenis,waar van je hoopt deze nooit meer mee te maken in je leven.

Toch zie ik dat Henk het ook niet moeilijk vindt om een dag in Thailand te beschrijven,wat hij zo persoonlijk meemaakt.
Elke dag gebeurt er wel wat Henk,alleen zie je dat zelf niet meer als je hier een tijdje woont.
Zoals ik in de Isaan een bandje verwisselen heb beschreven met een paar foto,s er bij,is iets wat in Nederland echt wel anders gaat.

Mischien een idee om wat foto,s per dag te schieten als je de deur uit gaat voor boodschappen of zo..........?

Groet Ron.

[Ashley]

Het blijft triest te lezen deze berichten. Waar ik me dan wel weer om stoor is, waarom moeten de kinderen lijden onder de geestes toestand van een ouder?
Ik vind het een laffe daad om je kinderen mee te naar het hiernamaals. Als je er toch een einde aan wil maken doe dat dan alleen.

[ron]

Hoi Ashley

Helemaal mee eens,en dat zeg ik ook altijd wanneer er weer eens zo,n laffe daad gebeurt is!
Ontneem lekker zelf je leven,maar laat de kinderen met rust......gewoon vuile egoisten die voor hun kinderen gaan beslissen dat voor hen geen toekomst meer zou zijn na pappa,s dood!
Helaas is het nog steeds dagelijkse kost op deze wereld,en dat zal altijd wel zo blijven.
Instellingen zoals jeugdzorg daar de schuld van geven omdat er niet bijtijds is ingegrepen is moeilijk,aangezien als deze stichting wel een keer ingrijpt er wordt verweten dat zij de kinderen weghalen bij de ouders wat helemaal niet had gehoeven..........tja,men doet het denk ik nooit goed.

Groet,Ron.

[Henk Korat]

Het nieuws over dit trieste voorval kwam slechts 1 maal op de Thaise televisie. Althans voor zover ik kan nagaan.

Als jullie mijn verhaal hebben gelezen over het verlengen van mijn Non Immigration visa OA, dan heb je kunnen lezen dat ik bij de Bangkok Bank filiaal Hua Thale ben geweest. We hebben daar even gesproken met de bankmanager en toen ze hoorde dat wij in moe baan (หมู่บ้าน) The Central Park wonen, vroeg ze wat daar was gebeurd. Hua Thale en Nong Chabok liggen misschien 15 km bij elkaar vandaan en hier blijkt alweer uit dat nieuws -en zeker van deze orde - snel door een stad de weg kan vinden.

Ik zal er eens over nadenken en met de buren overleggen of we als moe baan iets van een aandenken moeten organiseren.