Ik heb een’petekind’, noem het mijn protégeetje, met de naam Ice. Ze wordt maandag de 14e 14 jaar, en ze woont in het Sarnelli House nabij Nongkhai. In dat tehuis zitten kinderen met HIV maar ook gezonde kinderen, wezen en halfwezen.
En ook kinderen waarvan pa in de bak zit en ma in het oudste beroep ter wereld en in veel gevallen komt daar gebruik van verboden rookwaren en poeders bij. En dan worden de kinderen gedumpt in de armen van oma en opa die zelf al te weinig hebben om ‘aan de kont te krabben’.
De leiding is in handen van de paters Redemptoristen en zij zijn vooral Amerikanen die perfect Thais en na verloop van jaren schitterend Isaan praten.
Sarnelli is een groep gebouwen waar de kinderen wonen, er is een kliniekje voor zieken en helaas een kamer voor kinderen die sterven want HIV/Aids is niet altijd te genezen. De kinderen worden vaak gebracht door oma en opa die de zorg niet meer aankunnen en de paters hebben een ‘vliegende brigade’ die op crepeergevallen af gaat als er geluiden komen dat een familie het niet meer ziet zitten met een ziek kind.
Sponsors en de katholieke kerk leveren de basis voor de zorg. Kinderen gaan naar school in een nabij dorp. Grotere en gezonde jongens en meisjes hebben hun eigen huizen en er is een katholieke kerk gebouwd naast de school. Het huis zelf heeft een kapel.
Vandaag, zaterdag de 12e, is het dus ‘wan dek’ en omdat Ice maandag jarig is ga ik vandaag. 100 Baht in een envelopje, dat is het maximum dat je zo’n jong kind mag geven (2 euro en 50 centen) en ze zal er blij mee zijn.
Ik verwacht een kinderfeest met sport en andere activiteiten maar nee...er is niks te beleven. Het wordt een kort bezoek. Ice is er wel en ze komt op me af rennen en sleurt me mee naar de nieuwe gebouwen en laat me haar slaapplek zien, op kamers voor 4, want meiden van die leeftijd slapen niet meer op zaal.
Gaat het goed met je ? Hoe is het op school ? Heb je mooie rapporten ? Het gaat in het Thais want anders kun je geen gesprek voeren. Ja, het gaat goed met haar en ze ziet er goed uit. En ze is blij met haar envelop....
Wel, dan zal ik wat foto’s hier plaatsen. Weinig kinderen te zien maar wel gebouwen.
Huis Nazareth waar de grotere meiden wonen zoals Ice.
Een huis waar vrouwen uit de buurt handarbeid verrichten en daarbij een kleine bijdrage verdienen voor het magere gezinsbudget. Dit is ruraal Isaan; hier heerst de harde strijd om inkomen.
Nieuw gebouwd sinds ik er een jaar geleden was. De Joseph and Mary hall.
En het Healthcentre Maastricht gesponsord door mensen uit ..raad maar eens....
Grappig, zou er een Thai zijn die Maastricht kan uitspreken ? Ja, de Amerikaanse paters die nog latijn hebben geleerd krijgen Mosam Trajectum wel correct uit de mond hoor.....
Hier dan het hoofdgebouw van Sarnelli
En tenslotte de ronde kapel.
Het was goed Ice weer te zien en te horen dat het haar goed gaat. Volgend jaar weer een verjaardag en als ik in de buurt ben val ik binnen, heb ik haar moeten beloven.
===
De 16e was het Wan Kru, de dag van de onderwijzers. Dan heeft men vrij. Maar de dag erna werd er ’thamboen’ gedaan, ทำบุน, voor de onderwijzers of voor de monniken, en de allesbehalve gezonde waar die ‘zakken vol’ naar school werd meegenomen zag er zo uit…
Snoepers zijn het !
