Men gaat in Gat Buitenpost waar ik woon van huis tot huis en praat met de mensen, meestal met de vrouw des huizes die deur of hek opent of de mensen ontmoet op het erf want zo ‘deurig en hekkig’ is men hier niet. Dan komt men terug bij de pickup maar … ontdekt de soi waaraan wij wonen en komt op mijn huis af. Mijn eerste gedachte is dan 100 baht pakken voor de geldboom want je bent farang en komt niet af met 20 baht. Maar … ik zie geen geldboom. Dus roep ik Kai.
Een kort gesprek aan het hek en Kai komt terug met een pamflet. De mensen lopen door. Kai haalt haar schouders op en geeft mij het pamflet. In het Thais….. Dit is het.
Ik bekijk de foto en denk direct aan de zegeningen van communistische regimes, misschien wel van de Noord-Koreaanse leider Oen, de vreugde bij de arbeid en de vruchten des velds. Maar dan valt me wat op.
Ik zie een keurig koppel staan uit een andere kultuur; ik zie een mevrouw met dochter en een zoon die met appels komt aanlopen, de vrouw lacht dus haar man is ergens noest aan de arbeid, misschien wel in de appelgaard ? En rechts zie ik twee mensen bij een torentje en dan denk ik direct aan de heer Rutte en mevrouw Sap. Maar ik zie ook een tafereel met een leeuw en met een beer dus ik vind het nu tijd de tekst eens te vertalen.
Er staat ‘vredig leven in een nieuwe wereld’. Ik schiet vol. Er komt zoveel los bij mij dat ik het pamflet omdraai en jawel, daar staat de website: watchtower.org. Het zijn de ‘getuigen’ op zieltjesjacht. De tweede keer in de negen jaar in dit huis en met deze frequentie kan ik leven. Het zijn nette lui en ik waardeer hun bekeringsdrift.
Toevallig, heel toevallig, merk ik op dat ze slippers dragen. Verstandig, denk ik, want dan krijg je minder snel de neiging om de voet ……
