26 dec > 6 jaar na de Tsunami

[bkkjourney]

Documentaire met aangrijpende beelden

http://www.sbs6.nl/web/show/id%3D389059 ... a%3D124223?

[Duiker]

6 jaar geleden wist ik niet dat Thailand ooit heel belangrijk voor me zou gaan worden. Nu kijk ik heel anders tegen deze ramp aan.

[stevenl]

Het is voorbij, geweest, geschiedenis. Het leven gaat verder.

[Jim]

ik was net een paar dagen weg van phi phi toen de tsunami kwam.
ik blijf me afvragen of de mensen die ik daar heb ontmoet het overleefd hebben...

[Mart]

Het is voorbij, geweest, geschiedenis. Het leven gaat verder.

......... Maar voor velen blijft de pijn.

[trompetter]

Het is voorbij, geweest, geschiedenis. Het leven gaat verder.

Het was een onnoemelijke ramp, vreselijk en vanuit ieder menselijk zicht niet voor
herhaling vatbaar!

Ook de manier waarop de autoriteiten reageerden zou je zeer triest kunnen noemen.
Het afgrijselijke gesol (en het uitvechten van vetes tussen diverse onderdelen van het
Thaise juridische systeem) met de stoffelijke overschotten als inzet was beschamend.

Het ging er allemaal om waar het hulp geld terecht zou komen (wellicht uiteindelijk, maar
indirect, Dingolfing in Duitsland natuurlijk, want Thailand is de grootste ZO-Aziatische
afnemer van BMW automobielen en die worden daar toevallig gemaakt).

Dat zelfs de buitenlandse ambassadeurs van Bangkok onder het leiderschap van de
Amerikaanse ambassadeur tot een gezamenlijke actie besloten nadat er weer eens
25 miljoen dollar (een fractie) hulpgelden 'verdwenen' waren, spreekt boekdelen.

Vissers die hun lapje grond aan de kust kwijtraakten en kilometers verder op in de bergen
door u en mij betaalde ondeugdelijke noodwoninkjes kregen, terwijl hun oude land plotseling
wel over landpapieren beschikte, verkocht en vervolgens bouwrijp gemaakt werd voor nieuwe
hotels.

Het hulpverleningstoerisme, de bergen dekens die in het zuiden van Thailand lagen te verrotten
terwijl er mensen hier in het noorden stierven van de kou en uiteraard de lokale ambtenaren
die plotseling verloren gegane huizen en boten claimden en als eersten 'schadeloos'gesteld
werden.

De Tsunami ramp heeft in alle triestheid en gesluierde glorie laten zien hoe goed mensen zijn
kunnen, maar helaas tevens ook hoe slecht.

In Zweden werden de poorten van de inzamelings centra uit wanhoop gesloten, maar mensen gooiden,
na er soms een paar honderd kilometer voor gereden te hebben, de zakken met kleding over de muur.
Het was enorm wat de ramp bij mensen te weeg bracht.

De beste kleding is natuurlijk meteen uitgezocht en heeft z'n weg naar de boetiekjes gevonden.
De heren autoriteiten hebben temidden van batterijen camera's hun 'finest moments' gehad en
uitgedeeld aan gescreende en diepbuigend dankbare behoeftigen. Deze filmpjes konden dan
weer hun weg vinden naar de internationale media.
En foto's met vertegenwoordigers van het internationale bedrijfsleven die geweldig uitvergrote
cheques aan vertegenwoordigers van de lokale en nationale overheid overhandigden zullen
ongetwijfeld hun weg gevonden hebben naar de jaarverslagen van deze bedrijven (bijlage
'menselijk' zakendoen).

En nu, wat er nu nog van over is siert niet alleen de 'trottoirs' van Chiang Rai, maar naar ik
aanneem ook die van soortgelijke steden. Ik schat, naar de modellen van kleding en schoenen
te oordelen dat het Tsunami goederen zijn, die nu, zes jaar na datum, van de pick-ups afgeladen
worden en aan rekken gehangen worden. Er is ontzettend veel gegeven, wereldwijd, en daar
zijn veel kledingstukken onder die veel van ons van hun knopen ontdaan zou hebben omdat je er
nog leuk je auto ramen mee zou kunnen poleren.

Het is inderdaad jammer dat de mensen van Chiang Rai pas derde of vierde keuze ter beschikking
hebben, want geloof me maar: als Zweden ergens warm voor raken, dan kunnen ze zelfs gisteren
gekochte bontjassen in de 'zak van Max' doen. De Bangkokse boetiekjes zullen ongetwijfeld, althans
wat het pure commerciele aspect betreft, goede zaken gedaan hebben en, misschien zeer besmuikt,
aangesloten hebben aan de rij van hen die door de Tsunami plots in de welsstand verheven werden.

Werd drie jaar geleden nog leuk spul aangeboden, wat er nu staat of hangt is eerlijk gezegd oude
troep. Ski-schoenen maat 44 gaan nu al voor 40 Baht, om u een voorbeeldje te noemen.
Noord-Europese winter jacks, aan de merken te oordelen, gaan voor 99 tot 140 Baht. Het is echter
allemaal versleten en verschoten spul, dus niet echt aanradertjes.

Wel mag er gezegd worden dat de oude westerse winterkleding van een veel betere 'schnitt'
is dan de Chinese nieuwproduktie, die tijdens het winterseizoen hier z'n plekje inneemt op markt
en trottoir.
Het valt dan ook binnen de lijn der verwachting, dat Chinese, Burmese en Thaise thuis-breidsters
vurig hopen dat er zich geen Tsunami meer zal voordoen, want nu, zes jaar na dato, betalen zij
nog steeds hun prijs.

Ik sluit me daar bij aan en ik denk dat ik niet de enige ben binnen dit nobele gezelschap.

met vriendelijke groet
en trompetgeschal

[stevenl]

Het is voorbij, geweest, geschiedenis. Het leven gaat verder.

......... Maar voor velen blijft de pijn.

Jazeker, maar al die posts hierover op het net, zoals ook deze, komen alleen van degenen die het NIET hebben meegemaakt. Mensen die het hebben meegemaakt willen er het liefste zo min mogelijk aan herinnerd worden, en zitten dus ook niet op dergelijke posts te wachten.

[trompetter]

Het is voorbij, geweest, geschiedenis. Het leven gaat verder.

......... Maar voor velen blijft de pijn.

Jazeker, maar al die posts hierover op het net, zoals ook deze, komen alleen van degenen die het NIET hebben meegemaakt. Mensen die het hebben meegemaakt willen er het liefste zo min mogelijk aan herinnerd worden, en zitten dus ook niet op dergelijke posts te wachten.

Heel verbijsterend Steven, dat jij als lid van dit forum je helaas als ervaringsdeskundige aan ons
moet presenteren.
Ik hoop dat je er inmiddels in ieder geval geleerd hebt met je afschuwelijke ervaring te leven
en dat je de zin van en aan het bestaan weer hervonden hebt.

Ik begrijp heel goed dat je er ontzettend onder moet lijden om namens zovelen in eenzaamheid
het leed te dragen op dit forum en dat berichten die je aan deze afgrijselijke periode van je leven
herinneren oude wonden openen en pijn verschaffen.

Het moet vreselijk voor je zijn zoveel mensenleed op dit forum te vertegenwoordigen.

Ik hoop dat je het zo kunt zien dat bkkjourney en zij die op zijn onderwerp gereageerd hebben,
waaronder ik, er niet bij hebben stilgestaan dat er zich onder de leden van dit forum directe slachtoffers
van de ramp bevinden wier trauma's erdoor opnieuw beleefd worden. Ik denk dan ook dat zij geenszins
bewust beoogd hebben jou weer terug te werpen in de diepste dalen van je herinnering.
Ik ben ervan overtuigd dat we allemaal begrip hebben voor het leed dat jij en de mede slachtoffers die
je in je bericht vertegenwoordigt hebben geleden.

Mijn gedachten gaan uit naar je familie leden en/of vrienden die je door deze ramp verloren hebt en tevens
naar jou, die dit verlies tot je laatste levensdag met je mee zult moeten dragen.

J.

[Mart]

Het is voorbij, geweest, geschiedenis. Het leven gaat verder.

......... Maar voor velen blijft de pijn.

Jazeker, maar al die posts hierover op het net, zoals ook deze, komen alleen van degenen die het NIET hebben meegemaakt. Mensen die het hebben meegemaakt willen er het liefste zo min mogelijk aan herinnerd worden, en zitten dus ook niet op dergelijke posts te wachten.

Steven, ik ben 26/12 met een speciale uitnodiging naar het gebied afgereisd. Ik heb de ellende gezien en meegemaakt, op 30/12 heb ik 24 uur meegewerkt op de Thaise TV.

De pijn blijft

[v@go]

6 jaar geleden wist ik niet dat Thailand ooit heel belangrijk voor me zou gaan worden. Nu kijk ik heel anders tegen deze ramp aan.

hier sluit ik me helemaal bij aan.

[trompetter]

Misschien Steven is het een goed idee om andere mensen die slachtoffer zijn geworden
van deze vreselijke ramp uit te nodigen kontakt met je op te nemen, zodat jullie
gezamenlijk na kunnen denken over een manier om de rouw te verwerken.

De Tsunami ellende zal regelmatig terugkeren in de pers en voor mensen zoals jij, die
familie en/of vrienden verloren hebben zal dat telkens weer moeilijke momenten opleveren.

Het is een beetje als met de tweede wereld oorlog.
Nu, meer dan zestig jaar na het afsluiten van dit vreselijke tijdperk zijn er nog steeds
mensen die, alhoewel vele jaren na de oorlog geboren, nog steeds menen namens hun
voorouders een hekel aan Duitsers te moeten hebben.
Twee of drie generaties later sukkelen zij nog steeds voort en wijten dit gesukkel aan
het vreselijke lot dat hun grootouders ten deel viel.

In die tijd was er weinig bekend over de verschillende manieren om rouw te verwerken.
Het kan heel erg moeilijk voor je zijn, maar als je het voortouw neemt kan dat ook jou
weer op weg helpen, zodat je niet bij ieder bericht weer (ik herken er beslist een zekere
heldhaftigheid in) de barricaden van opgestapeld leed moet bestijgen en jezelf tot
spreekbuis van de slachtofefrs en hun overlevende familie leden moet maken.

Nogmaals, medeleden van dit forum, het is geweldig hoeveel steun Steven heeft mogen
krijgen uit deze gelederen en ik ben er daarom ook geweldig trots op lid van dit edele
forum te mogen zijn.

met vriendelijke groet
en trompetgeschal

[prajak]

Persoonlijk leed poets je niet even weg. Dat moet slijten en daar kun je hulp voor zoeken. Praatsessies met lotgenoten kunnen belangrijk zijn. En iedere keer weer word je er aan herinnerd als een vergelijkbare gebeurtenis plaatsvindt of een herdenking. Ik wens je veel sterkte bij de verwerking.