Dodenspoorlijn.

[nbreeker]

Hoeveel Nederlanders die hier wonen of langere tijd hier verblijven hebben hun respect getoond en het ereveld in Kanchannaburi bezocht waar 2000 Nederlanders liggen begraven,van de dodenspoorlijn onder hen jongens van 18 jaar,samen met een paar duizend Britten en Australiers.
En de Hellfirepass die hoofdzakelijk Australiers gemaakt hebben door 18 uur per dag te werken op een rantsoen van rijst en zout en het werk moesten verrichten bij kaars en olielicht.
Groeten Nick.

[Pieter]

Ja en ik moet dan altijd aan Win Kan denken

Thais die gaan er anders mee om; die herschrijven de geschiedenis gewoon

alles is op Thais grondgebied gebeurd en thailand is nooit bezet geweest

dus 1+1 == 2

Leuk dat LOS

Nu nog even wat Moslims in het zuiden onterven ,
wat burmese vissers terug een ruwe zee opsturen
en die burmese vluchtelingen terugsturen
(beter eerst 3 maanden laten werken voor niks en dan wegsturen)


Pieter

[prajak]

Natuurlijk ben ik daar geweest en heb er twee gezien; een in de stad met een gedenksteen van NL en een aan de overkant van de rivier. Ben van daar uit de spoorbaan teruggelopen naar de brug die door Japan weer werd opgebouwd........

Natuurlijk ook het spoor genomen tot het laatste station en die houten brug gefotografeerd waar de trein oerlangzaam overheen "kruipt"....En dan slapen in een hotel op het water waar destijds nog geen stroom was.

[Jim]

ik denk dat alle toeristen wel de brug over de kwai + begraafplaats en grote boeddha hebben bezocht.
de gelukkigen hebben misschien zelfs nog de discoboot over de kwai genomen

[Wouter_Udon]

We zijn er ook geweest incl. mijn vader en moeder en die vonden het zeer indrukwekkend.
Er zijn ook diverse boeken over geschreven en het bezoek aldaar was voor hun de reden om zich wat meer te verdiepen in de achtergronden.

[kaidon]

De Birmese kant bezoeken is zeker net zo indrukwekkend. Daar liggen ook Nederlanders begraven. Het is er veel stiller dan aan de Thaise kant. Een paar bezoekers op een dag en soms geen een. De beheerder is een prima vent die er veel over kan vertellen en me in zijn pick-up nog wat van de omgeving heeft laten zien. Van de spoorlijn is weinig meer over. Er staat alleen nog een oude locomotief en het spoor loopt al vrij snel dood. (net zoals de vele werkers is overkomen). Toch vond ik het erg de moeite waard om aan de andere kant van de beruchte spoorlijn te zijn geweest.

[nbreeker]

De Birmese kant bezoeken is zeker net zo indrukwekkend. Daar liggen ook Nederlanders begraven. Het is er veel stiller dan aan de Thaise kant. Een paar bezoekers op een dag en soms geen een. De beheerder is een prima vent die er veel over kan vertellen en me in zijn pick-up nog wat van de omgeving heeft laten zien. Van de spoorlijn is weinig meer over. Er staat alleen nog een oude locomotief en het spoor loopt al vrij snel dood. (net zoals de vele werkers is overkomen). Toch vond ik het erg de moeite waard om aan de andere kant van de beruchte spoorlijn te zijn geweest.

Ik heb een artikel geschreven over de vergeten spoorlijn en dat is geplaatst in de Checkpoint het militaire veteranenblad daardoor heb ik nu nog kontakt met overlevenden en family van mensen die aan de spoorlijn hebben gewerkt.
En inderdaad ben ik van plan naar het birmese gedeelte tegaan wat me momenteel tegen houd is de gespannen situatie en die 12 uur met de bus om van Yanlon bij het beginpunt van de spoorlijn te komen want ik heb begrepen dat de wegen bij lange na niet zo goed zijn als in Thailand.
Mocht het er binnenkort van komen zal ik zeker de beheerder proberen te spreken.
Ik kan dat artikel hier op deze site plaatsen maar ben er nog niet achter hoe dat moet.
Hartelijke groeten Nick.

[bauke66]

Ik ken het bewuste artikel in Checkpoint, weliswaar zelf nooit in the army geweest, maar mijn vader (oud-indie-ganger) had het artikel pontifkaal op de keukentafel liggen en ik heb het dan ook met grote interesse gelezen.
Half augustus herdenkt de Nederlandse ambassade alle gevallenen in en rond Kanchanaburi, hetzelfde doen de Australiers en Niewzeelanders op 25 April tijdens de ANZAC day. Rond die datum lijkt Kanchanaburi, met name de Mae Nam Kwae Road, wel een Australische enclave.
Het treinrite Kanchanaburi-Nam Tok blijft een aanrader, de trein gaat wel erg sabai sabai een beetje toerfietser is eerder op plaats van bestemming dan de treinreiziger. Vooral rond Krasae Cave is het uitzicht over de River Kwai fantastisch.

[kaidon]

De gespannen situatie in Birma is inderdaad een punt van aandacht. Al is mijn ervaring dat je er persoonlijk weinig risico loopt zolang je niet in de verboden delen van het land komt.

Zelf ben ik per trein (vond ik wel zo toepasselijk en het is werkelijk een heel bijzondere ervaring) tot op een tiental km afstand van het beginpunt gereisd. Daar heb ik overnacht en de volgende dag heb ik met een lokale bus het laatste stukje afgelegd.

De trein vertrok smorgens vroeg, en eind van de middag was ik er. Ik vond het goed te doen, mede omdat ik me niet verveeld heb onderweg. Er is zoveel te zien zowel in de trein als daarbuiten. De heenweg heb ik 1e klasse gereisd, de terugweg 2e of 3e klasse. De wegen zijn in Birma idd erg bochtig, donker, smal en vol kuilen. 12 uur in een bus zou voor mij ook een drempel zijn. Ik herinner me van het stukje lokale bus dat ik nam dat de weg ergens was verzakt. Dus iedereen uitstappen, stuk lopen, en in een andere bus weer verder. Je verstaat niks en kan ook niks lezen, dus gewoon met de meute meelopen en weer ergens instappen.

De beheerder woont op het terrein van de (keurig onderhouden) begraafplaats, als hij thuis is dan zal je hem zeker ontmoeten en thee met je drinken.

Wanneer je artikel on line staat kan je misschien een link doorgeven. Ik zou het graag lezen.

[driver]

Hoeveel Nederlanders die hier wonen of langere tijd hier verblijven hebben hun respect getoond en het ereveld in Kanchannaburi bezocht waar 2000 Nederlanders liggen begraven,van de dodenspoorlijn onder hen jongens van 18 jaar,samen met een paar duizend Britten en Australiers.
En de Hellfirepass die hoofdzakelijk Australiers gemaakt hebben door 18 uur per dag te werken op een rantsoen van rijst en zout en het werk moesten verrichten bij kaars en olielicht.
Groeten Nick.

Ben wel bij de brug en bij het ereveld langs geweest echter niet bewust met het idee om respect te tonen maar meer in de trant van ....triest dat dit soort dingen gebeurd zijn net als op vele andere plekken in de wereld ongeacht de herkomst van de slachtoffers.

mvg Arie

[Mart]

Ik kan dat artikel hier op deze site plaatsen maar ben er nog niet achter hoe dat moet.
Hartelijke groeten Nick.

Op jouw verzoek heb ik het dus geplaatst:

De vergeten spoorlijn.

Mijn naam is Nick Breeker en heb gediend bij de Kon.marine als machinist van 1956 t/m 1969 en geeindigd als korp.machinist.
Na mijn diensttijd waar ik buiten de opleidingen om altijd heb gevaren,ben ik in de olieindustrie terechtgekomen waarin ik zo’n 36 jaar heb gewerkt over de gehele wereld.
Nadat ik 65 was geworden heb ik mij gevestigd in Thailand waar ik nu alweer bijna 5 jaar woon tot grote tevredenheid in Udon Thani zo’n 50 km van de grens met Laos.

Om Thailand te ontdekken ben ik met de auto rond gaan reizen ondanks dat ik er in het verleden al vaak was geweest maar dan meestal aan de kust.
Tijdens mijn reizen kwam ik terecht in Kanchannaburi in centraal Thailand waar de beroemde doden spoorlijn en de brug over de rivier de Kwai is gelegen.
Dit sprak mij zo aan dat ik me er in ben gaan verdiepen in alles wat met deze spoorlijn te maken heeft gehad.
Ondanks dat deze spoorlijn zo’n 500 km van mijn woonplaats afligt ben ik er met diverse Nederlanderse bezoekers al zo’n 10 keer geweest.
En dat diverse bezoekers mij te kennen hebben gegeven dat dit het indrukwekkenste gedeelte van hun bezoek aan Thailand was.

Uiteraard hebben we ook de erebegraafplaats bezocht,wat er keurig onderhouden bijligt,en waar samen met Britse en Australische slachtoffers zo’n ruim 2000 Nederlanders liggen begraven.
Toen ik voor de eerste keer langs de graven liep en de Nederlandse namen las van soms jongens niet ouder dan 18 jaar als beroep stoker of matroos van de Kon marine liepen de tranen mij over de wangen.

Ook het museum met de barak er in waar deze mensen moesten slapen na 18 uur arbeid en vele stokslagen.

Een gedeelte van de spoorlijn is nog intakt en rijden er per dag 4 treinen over dit traject.
Uiteraard ben ik ook met deze trein meegeweest vanaf Namtok naar Kanchannaburi een 2 uur durende reis waarbij ook regelmatig wordt gestopt op de door de gevangenen aangelegen stations.
De brug over de rivier de kwai is een toeristische trekpleister met veel Japanners die zich uitgebreid laten fotograferen en dan het overwinnings teken maken de V van victorie iets waar ik me mateloos aan erger.

Voorbij het plaatsje Namtok bevind zich de “Hellfire Pass”waar over het algemeen alleen Australiers aan gewerkt hebben,de Japanners probeerden de spoorlijn zoveel mogelijk langs de rivierbedding aan te leggen maar konden toch niet voorkomen dat ze soms toch door de bergen heen moesten.
Aan deze pas werd in ploegen van18 uur per dag gewerkt met als voedsel rijst met zout.
2.
Deze Hell Fire pass kan je bezoeken en is toegankelijk via stalen trappen geinstalleerd en onderhouden door het Australische leger en ook het prachtige gebouw waarin je films kan bekijken over deze spoorlijn en vele foto’s en inlichtingen beschikbaar zijn wordt bekostigd door Australie.
Er komen daar ook veel Australiers met bloemen en kransen die mij vertelden dat ze special naar Thailand waren gekomen om deze plaats te bezoeken.
Deze pas ontleent zijn naam aan het feit dat er s’nachts gewerkt werd met kaarslicht en olielampjes wat door de geallieerde vliegtuigen vanuit de lucht werd waargenomen en zodoende de naam kreeg van Hell Fire pass

Ik vind dat iedere Nederlander die Thailand bezoekt dit moet zien zodat deze mensen die hun leven hebben gegeven niet worden vergeten.

Ieder jaar in November wordt het hier in Thailand herdacht en is er een geluid en lichtshow en word de brug weer gebombardeerd en tevens de geschiedenis verteld van wat zich allemaal heeft afgespeeld.

Zelf ben ik tweemaal bij deze show aanwezig geweest en ik vind dat het met veel respect opgevoerd wordt.

Misschien heb ik het gemist maar ik heb nog nooit wat in checkpoint kunnen vinden over deze spoorweg of dat er aandacht wordt geschonken aan de mensen die hier onder erbarmelijke omstandigheden zijn bezweken.
Zelfs in mijn marine loopbaan heb ik weinig of niks over wat zich hier afgespeeld gehoord wat ik er nu van weet heb ik hier in Thailand vernomen.

Ook weet ik dat overlevenden van deze spoorlijn niet blij zijn met al dat kermis gedoe rond de spoorlijn maar het wordt in ieder geval herdacht en alles wordt keurig onderhouden,terwijl ik er in Holland nooit wat van heb gemerkt dat er zoveel mensen zijn omgekomen bij de aanleg van deze spoorlijn.

Nick Breeker.
Udon Thani,Thailand.

[nbreeker]

Ik kan dat artikel hier op deze site plaatsen maar ben er nog niet achter hoe dat moet.
Hartelijke groeten Nick.

Op jouw verzoek heb ik het dus geplaatst:

De vergeten spoorlijn.

Mijn naam is Nick Breeker en heb gediend bij de Kon.marine als machinist van 1956 t/m 1969 en geeindigd als korp.machinist.
Na mijn diensttijd waar ik buiten de opleidingen om altijd heb gevaren,ben ik in de olieindustrie terechtgekomen waarin ik zo’n 36 jaar heb gewerkt over de gehele wereld.
Nadat ik 65 was geworden heb ik mij gevestigd in Thailand waar ik nu alweer bijna 5 jaar woon tot grote tevredenheid in Udon Thani zo’n 50 km van de grens met Laos.

Om Thailand te ontdekken ben ik met de auto rond gaan reizen ondanks dat ik er in het verleden al vaak was geweest maar dan meestal aan de kust.
Tijdens mijn reizen kwam ik terecht in Kanchannaburi in centraal Thailand waar de beroemde doden spoorlijn en de brug over de rivier de Kwai is gelegen.
Dit sprak mij zo aan dat ik me er in ben gaan verdiepen in alles wat met deze spoorlijn te maken heeft gehad.
Ondanks dat deze spoorlijn zo’n 500 km van mijn woonplaats afligt ben ik er met diverse Nederlanderse bezoekers al zo’n 10 keer geweest.
En dat diverse bezoekers mij te kennen hebben gegeven dat dit het indrukwekkenste gedeelte van hun bezoek aan Thailand was.

Uiteraard hebben we ook de erebegraafplaats bezocht,wat er keurig onderhouden bijligt,en waar samen met Britse en Australische slachtoffers zo’n ruim 2000 Nederlanders liggen begraven.
Toen ik voor de eerste keer langs de graven liep en de Nederlandse namen las van soms jongens niet ouder dan 18 jaar als beroep stoker of matroos van de Kon marine liepen de tranen mij over de wangen.

Ook het museum met de barak er in waar deze mensen moesten slapen na 18 uur arbeid en vele stokslagen.

Een gedeelte van de spoorlijn is nog intakt en rijden er per dag 4 treinen over dit traject.
Uiteraard ben ik ook met deze trein meegeweest vanaf Namtok naar Kanchannaburi een 2 uur durende reis waarbij ook regelmatig wordt gestopt op de door de gevangenen aangelegen stations.
De brug over de rivier de kwai is een toeristische trekpleister met veel Japanners die zich uitgebreid laten fotograferen en dan het overwinnings teken maken de V van victorie iets waar ik me mateloos aan erger.

Voorbij het plaatsje Namtok bevind zich de “Hellfire Pass”waar over het algemeen alleen Australiers aan gewerkt hebben,de Japanners probeerden de spoorlijn zoveel mogelijk langs de rivierbedding aan te leggen maar konden toch niet voorkomen dat ze soms toch door de bergen heen moesten.
Aan deze pas werd in ploegen van18 uur per dag gewerkt met als voedsel rijst met zout.
2.
Deze Hell Fire pass kan je bezoeken en is toegankelijk via stalen trappen geinstalleerd en onderhouden door het Australische leger en ook het prachtige gebouw waarin je films kan bekijken over deze spoorlijn en vele foto’s en inlichtingen beschikbaar zijn wordt bekostigd door Australie.
Er komen daar ook veel Australiers met bloemen en kransen die mij vertelden dat ze special naar Thailand waren gekomen om deze plaats te bezoeken.
Deze pas ontleent zijn naam aan het feit dat er s’nachts gewerkt werd met kaarslicht en olielampjes wat door de geallieerde vliegtuigen vanuit de lucht werd waargenomen en zodoende de naam kreeg van Hell Fire pass

Ik vind dat iedere Nederlander die Thailand bezoekt dit moet zien zodat deze mensen die hun leven hebben gegeven niet worden vergeten.

Ieder jaar in November wordt het hier in Thailand herdacht en is er een geluid en lichtshow en word de brug weer gebombardeerd en tevens de geschiedenis verteld van wat zich allemaal heeft afgespeeld.

Zelf ben ik tweemaal bij deze show aanwezig geweest en ik vind dat het met veel respect opgevoerd wordt.

Misschien heb ik het gemist maar ik heb nog nooit wat in checkpoint kunnen vinden over deze spoorweg of dat er aandacht wordt geschonken aan de mensen die hier onder erbarmelijke omstandigheden zijn bezweken.
Zelfs in mijn marine loopbaan heb ik weinig of niks over wat zich hier afgespeeld gehoord wat ik er nu van weet heb ik hier in Thailand vernomen.

Ook weet ik dat overlevenden van deze spoorlijn niet blij zijn met al dat kermis gedoe rond de spoorlijn maar het wordt in ieder geval herdacht en alles wordt keurig onderhouden,terwijl ik er in Holland nooit wat van heb gemerkt dat er zoveel mensen zijn omgekomen bij de aanleg van deze spoorlijn.

Nick Breeker.
Udon Thani,Thailand.

Heel hartelijk bedankt Mart.
Nick.

[ron]

--------------------------------------------------------------------------------

Korte uitleg over de achtergronden van de Death Railway.


Het besluit om de spoorweg te bouwen werd genomen door de Japanse overheid als gevolg van de beslissende nederlaag van haar marine in de slag on Midway in juni 1942.
Op dat moment was een groot Japans leger gestationeerd in Birma eneen ander in Nieuw-Guinea en aangrenzende eilanden.

Beiden waren voor bevoorrading en voorzieningen afhankelijk van de zeemacht,die na Midway niet meer de sterkste was.
De Japanners waren er zich bewust van,dat de Britten al in 1910 de mogelijkheid van de aanleg van een spoorlijn al hadden onderzocht,die Birma met Thailand zou verbinden,en dat zij het project ter zijde hadden geschoven vanwege het moeilijk begaanbare terrein,inheemse ziekten en de moesons in de regenperiode.

Echter de bouwkundige planners,die in Tokio de map bestudeerden,meenden een mogelijkheid te zien om het leger in Birma van voorraad te voorzien,en zo de onzekere zeeroute rond Singapore en door de straat van Malaca te vermijden....................!!
Daarom werden twee regimenten met totaal 12.000 manschappen ter beschikking gesteld aan twee Japanse spoorwegen on aan het spoorwegproject te beginnen.

Het 5e regiment werd geplaatst in Thanbyuzayat in Birma,en het 9e regiment werd geplaatst in Kanchanaburi in Thailand.
De datum waarop de spoorweg klaar moest zijn was augustus 1943.
In juni 1942 begonnen de Japanners krijgsgevangenen te verplaatsen naar Birma en Thailand.
De bouw van de spoorweg begon op 16 september 1942.

Volgens de eerste schatting duurde de bouw volgens de Japanse ingenieurs tenminste 5 jaar,maar onder enorme druk werden de krijgsgevangenen het project in 16 maanden te verwezenlijken.
op 25 december 1943 was de spoorweg voltooid.
Alles bij elkaar werden 61.000 Britten,Nederlanders,amerikanen en Australische gevangenen te werk gesteld.
Tevens waren er ook nog eens zeker 200.000 Aziatische dienstplichtigen aan het werk gesteld.

Het resultaat was verwoestend......

16.000 geallieerde krijgsgevangenen verloren hun leven tijdens de bouw van de spoorweg,evenals 100.000 inwoners uit India en China,die niet al te vaak vermeld worden.
Het spoor des doods laat zo,n gruwelijk aantal lichamen in zijn spoor achter dat in sterk contrast staat met het aantal bielzen die de spoorweg ondersteund......;alles blijft gelijk,iedere kilometer spoorweg kostte de levens van 38 geallieerden.

Het spoor des doods werd gebouwd om een strategische spoorlijn tussen Thailand en Birma te bewerkstelligen.
263 kilometer in Thailand,en 152 kilometer in Birma.
Later kwamen de Thaise en Birmese regering overeen om de spoorbanen vanaf hun gemeenschappelijke grens tot op 100 kilometer landinwaarts vanuit ieder land te vernietigen.

Ron.

De foto hier onder,toont een stuk van het beruchte Wangpo viaduct in de hoek van de Kwai-Noi (kleine Kwai) rivier.
De brug en spoordijk in de buurt van Wango werden gebouwd in maart-april 1943.
Dit alles in een moordend tempo,en opgezweept worden met de gehate kreet,,speedo!!,,



De dieseltrein die toeristen een ritje laat maken over het spoor des doods....




Twee foto,s met scherven van de bommen die de gealieerden op de brug hebben gegooid




In de tijd van de aanleg van de spoorlijn reden er andere wagons achter de trein dan heden ten dage.
De manier van vervoer van krijgsgevangenen,zal een ieder die dit ziet doen denken aan de joden transporten in Europa in 1940-1945.....









Deze japanse locomotief werd gebruikt in de tijd van de aanleg van de spoorlijn.

[ron]

Een stukje van de begraafplaats in Kanchanaburi.










Aan de linkerzijde helemaal achterin liggen onze jongens begraven..





Ook verre familie van mij bleek hier begraven te zijn.

Groet Ron

[Mart]

In 1995 ging ik voor de eerste keer naar Kanchanaburi, met als doel de brug en de overige bezienswaardigheden te bezoeken. Ik was behoorlijk onder de indruk toen we de treinreis maakten. Daarom heb ik me verder verdiept in de historie, speciaal om er achter te komen wat de rol van Thailand destijds was. Er was en is zeer veel documentatie te vinden op het internet.
Drie jaar later ben ik begonnen met het organiseren van een dag toer. Vele malen ben ik er terug geweest.
Van de vele foto’s heb ik er 1 geplaatst. Dit zou de eerste locomotief zijn geweest. Opvallend is de kleur en de afbeelding.