Trouwen in Thailand (wereldexpat)

[jumbo]

Trouwen in Thailand. Voor velen een droom. Maar de Nederlander John Sarbach trouwde niet alleen in dit land, maar ook met een Thaise vrouw. Een persoonlijk verslag van de mooiste dag in zijn leven.

"Een jaar geleden ontmoette ik in Bangkok de Thaise Sothaporn Saiphin. Ik was net begonnen aan een rondreis door Indo-China. Het was liefde op het eerste gezicht. En het lot was ons gunstig gezind. Boze Thaise demonstranten bezetten de twee belangrijkste vliegvelden en ik moest noodgedwongen bijna twee weken langer blijven. Dat gaf ons de kans om de relatie verder uit te diepen. Nadat ze in de zomer drie maanden in Nederland was geweest, zijn we dit najaar samen in het boeddhistische huwelijksbootje gestapt.

Bruidsschat
Voordat die mooie dag begon, moest nog wel het een en ander geregeld worden. Bijvoorbeeld de bruidsschat, de sinsod zoals het in Thailand heet. In het land van de lach bestaat namelijk geen oudedagsvoorziening. De kinderen zorgen voor hun ouders. Elke maand sturen ze geld naar het ouderlijk huis. Maar als de kinderen een eigen familie starten, worden ze van die plicht ontslagen. Alleen willen de ouders wel een compensatie. En die moet de bruidegom betalen. Hoe hoog die is, wordt bepaald tijdens een verlovingsfeestje. En dat is echt onderhandelen, waar je toekomstige bruid bij zit.

Goud
Als farang (westerling) word ik geacht rijk te zijn en moet ik meer voor mijn bruid betalen dan een Thaise man zou moeten. Het verlovingsfeestje wordt gehouden in het ouderlijk huis in Pa Tiu, tegen de grens van Laos en Cambodja aan, 800 km van Bangkok. Daar zal later ook het huwelijk worden voltrokken. Mijn aanstaande schoonvader doet een openingsbod; 100-duizend Baht (2200 euro). Moeder vindt dat te weinig en eist 50 duizend Baht meer. Dat bod wordt aan mij voorgelegd. Ik probeer er rustig en cool uit te zien, als ik het bod in overweging neem. Maar elke vezel mijn lijf verzet zich. 'Ik ben hier mijn vrouw aan het kopen', schiet steeds door mijn gedachten. Ik had mezelf als maximum 140 duizend baht gesteld, maar ik wil niet moeilijk gaan doen over die extra 10-duizend (220 euro). Ik ga dus akkoord.

Maar de sinsod bestaat uit twee delen. Er moet ook een deel goud worden betaald. Dat is voor de bruid, om haar onafhankelijk van haar man te laten zijn. Moeder vraagt 10 Baht goud. Baht is niet alleen een muntsoort, maar ook een eenheidsmaat. Ruim 15 gram. Ik ga akkoord, maar bepaal samen met Sothaporn wel dat een deel van het goud van een vriend geleend wordt. Na de bruiloft gaat het gewoon weer terug.

Whisky soda
En dan breekt dag aan van de boeddhistische huwelijksvoltrekking. De dag begint erg vroeg. De vader van Sothaporn is namelijk nog zenuwachtiger dan wij zijn. Hij kan niet slapen en om kwart over vier slaat hij aan het bidden. Hardop. Wij slapen in dezelfde ruimte en zijn dus klaarwakker. Sothaporn staat op, ik probeer – tegen beter weten in - nog een beetje te slapen. Na een uur geef ik het op. Help met het leegmaken van de kamer, want hier vindt over een paar uur het huwelijk plaats. Om vijf voor half zeven nog even bidden bij het altaar in de kamer en dan naar buiten om de boeddhistische monniken te eten te geven. Dat gebeurt elke dag, want monniken in Thailand hebben geen inkomen. Ze zijn afhankelijk van wat de bevolking ze geeft. Er wordt hun verteld dat wij gaan trouwen en zij spreken een speciaal gebed voor ons uit.

Dan begint het lange wachten, want om negen uur worden wij voor het 'altaar' verwacht. Na eindelijk een kop koffie en een boterham, wordt er vanaf de overkant gewuifd. Dat is het huis van Santana, de oudste zus van Sothaporn. Alle mannen en neefjes en nichtjes hebben zich daar verzameld. Er wordt een traditioneel ontbijt geserveerd voor Isaan, de armste streek van Thailand. Rijst met vis en groenten. En whisky met soda, want het is feest vandaag. En de bruidegom zou wel eens zenuwachtig kunnen zijn. Om acht uur in de ochtend zitten ze me al dronken te voeren! Maar na twee glazen hou ik het voorgezien, want ik wil deze dag bewust meemaken.

Stand-in
Eindelijk, het loopt tegen negenen. Ik krijg een roodwitte sjerp om mijn middel en een soort
beige vitrage van mijn rechterschouder tot mijn linker heup. En een van stro gemaakte hoed. We gaan nu in optocht door het dorp. Maar niet voordat ik een glas bier in een teug moet leegdrinken. We lopen een meter of 300 naar het eind van het dorp. Draaien om en dan begint een dame te zingen dat ik ga trouwen en iedereen moet komen kijken wat voor fijne vent ik ben. Dat wordt begeleid door trommels. In mijn linkerhand houd ik een palmtak in mijn hand. Langzaam lopen naar het huis van de ouders van Sothaporn. Daar staat de familie van de bruid te wachten.

De toegang tot het erf wordt me ontzegd door Faang en Naang, twee nichtjes. Twee oude vrouwen nemen het woord. Een namens de familie van mijn lief. De ander zou mijn moeder zijn, maar die is vorig jaar overleden. Zij krijgt een een stand-in. Die zegt dat ik met de dochter des huizes wil trouwen. De andere stribbelt tegen. Wie ben ik dan wel? Hoe zie ik eruit? Ben ik knap? Ben ik van goede afkomst? Goed werk? Welgesteld? Als alle antwoorden bevredigend zijn beantwoord doet de vrouw een stap opzij. Maar ik kom er nog niet in! Ik moet een van de twee nichtjes omkopen. Ik geef Faang een enveloppe met 100 Baht. Ik kan daarna drie passen doen, daar staat de jongste broer van Sothaporn me op te wachten. Hij wast mijn voeten voordat ik het huis binnen ga. Ook hem moet ik 100 Baht betalen. Ik beklim het kleine trapje naar de veranda, doe vier stappen naar de deur. Daar staan Faang en Naang weer! Ik moet dit keer het andere nichtje betalen. Daarna mag ik doorlopen, en zie mijn prachtige bruid.

Witte draad
Ze zit voor een bouwwerk dat nog het meest lijkt op een bruidstaart. Ruim een meter hoog, van palmtakken gemaakt. Het telt zes verdiepingen die oplopend naar boven, steeds smaller worden. Elke verdieping is gevuld met allerlei attributen in, zoals eieren, rijst, bananen. Ook de sinsod zit erin verstopt. Ik zit naast mijn bruid en de ceremonie van ruim anderhalf uur begint. Een man neemt het woord en vertelt in het Thais verhalen over de boeddhistische cultuur. Daarbij zingt hij soms ook. Maar eerst moeten we kaarsen aansteken. Twee kleintjes, en daarna met die kleintjes twee grote. Ook branden we wierook.

Als we eenmaal bij de werkelijke huwelijksvoltrekking komen, wordt er een witte draad gespannen tussen Sothaporn, mij, mijn vrienden en de moeder van Ying. De priester houdt de draad ook vast. Hij begint op te sommen dat hij hoopt dat we een goed huwelijk hebben, dat het lang mag duren, dat we oud mogen worden en dat het huwelijk gezegend mag zijn met kinderen. Iedere keer ontstijgt er een goedkeurend geluid uit de menigte in de kamer. Als het over onze vruchtbaarheid gaat gillen de vrouwen in het vertrek het uit van plezier. Vervolgens geeft de priester ons drie witte stippen op onze voorhoofden en doet ons van wit touw gemaakte armbandjes om. Een gebruikelijk ritueel als je een zegening van een boeddhistische monnik hebt gekregen. Maar nu geeft iedereen in de kamer ons zo’n armband. Sommigen knopen er geld aan. Uiteindelijk heb ik een armband die zeker acht centimeter dik is. Een wirwar van touw. Vol met briefjes van 100 Baht.

Geen ja
Eindelijk staan we buiten heb ik even een moment alleen met mijn kersverse vrouw. Bij ons beiden druipt het zweet van het gezicht, want binnen was het hels heet. Onze drie stippen beginnen al aardig te vervagen. Maar dan herinneren we ons ineens: de sinsod is helemaal nog niet uitgepakt en aanschouwd. Want dat hoort op een Thaise bruiloft. Iedereen moet zien dat je goed voor je nieuwe bruid kan zorgen. Dus gaat iedereen opnieuw naar binnen. Daar wordt alles door wat oudere mensen uitgepakt en op schalen gelegd. Hardop wordt gezegd hoeveel er is. 150.000 Baht en 10 Baht goud. Alles wordt aan mij gegeven en ik geef het door aan mijn schoonmoeder. Die propt het snel in haar tas. En dan is de huwelijksvoltrekking voorbij en realiseer ik me: ik ben getrouwd! Ik heb geen ja hoeven zeggen, maar ik ben echt getrouwd!

Moe en dronken
Buiten is het feest al aardig op gang gekomen. Dat doen ze in Isaan met eten, veel eten. En veel drinken. Whisky en Leo, het plaatselijk bier. Tegen twee uur in de middag is iedereen moe of dronken, of begint het allebei te worden. Het feest bloedt dood. Mijn bruid en ik nemen mijn vrienden uit Nederland op sleeptouw. We laten ze diverse boeddhistische tempels zien en 's avonds gaan we lekker uit dineren. Ik vond het altijd een cliché, maar je trouwdag is een dag die je nooit meer vergeet. Ik tenminste niet."

[Pieter]

Heb je ook garantie gekregen

m.a.w. niet goed geld terug..
Mijn schoonvader heeft dat wel aan mij gegeven

Ondertussen is mijn vrouw wel de eigenaar van zo'n 12 Ray "duur" land

en heb ik mijn bruidschat er dus zo'n 50 maal uit..

Pieter

[Jim]

alleen jammer voor jou dat geen ene vierkante centimeter van die 12 rai dure grond van jou is
50 x 0 blijft nul

leuk verhaal, maar ik blijf het vaag vinden dat mensen zo snel trouwen.
tropenkolder misschien?

[Pieter]

alleen jammer voor jou dat geen ene vierkante centimeter van die 12 rai dure grond van jou is
50 x 0 blijft nul

leuk verhaal, maar ik blijf het vaag vinden dat mensen zo snel trouwen.
tropenkolder misschien?

Niet waar ik erf wel degelijk (of mijn dochter)

Mijn dochter is ook thais

en ik moet het binnen een jaar verkopen.( of aan mijn dochter geven)

Tropenkolder jaja

trouwens na 8 jaar nog steeds

[Jim]

om te erven moet je ega eerst het loodje leggen.

als je gaat scheiden kan je fluiten naar je dure rai's

[prajak]

Zover ik weet kun je max EEN rai erven mits bouwgrond met/voor bewoning en max TIEN rai mits voor productiedoeleinden en dien je te verkopen binnen een jaar aan een Thai national of Thai company. EN dan moet je wettig erfgenaam zijn. 12 Rai kun je nimmer erven. Dat gaat dus niet naar jou maar naar andere erfgenamen.

Je kunt wel bij het verwerven van die 12 rai usufruct bedingen. Dat is in gewoon NL een persoonlijk recht van vruchtgebruik. Persoonlijk wil zeggen dat je het recht niet kunt overdragen of verkopen. Het recht eindigt bij jouw dood. Dan gaat de grond met alles wat er op staat naar de eigenaar van de grond. En dat zal ook jouw bedoeling zijn.

Ik wens je proficiat met jouw huwelijk. Ik moet die stap nog maken. Sin sod is er niet bij. Haar ouders leven niet meer. En omdat ik geen goud of zilver aan mijn lijf verdraag kom ik er weer eens goedkoop van af......

[Mart]

De heer John Sarbach stapt binnen een jaar in het boeddhistische huwelijksbootje, maar eerst komt het moment van de bruidschat. En dan elke vezel zijn lijf verzet zich. 'Ik ben hier mijn vrouw aan het kopen', schiet steeds door zijn gedachten. Verder moet iedereen komen kijken wat voor fijne vent hij is. Het gaat allemaal heel vlug en dan is de huwelijksvoltrekking voorbij en realiseert hij zich: ik ben getrouwd! Ik heb geen ja hoeven zeggen, maar ik ben echt getrouwd!

Maar het kan ook anders.
Je niet gek laten maken door een vrouwtje en eerst eens rustig elkaar leren kennen, maar ook de familie. Als je dan echt wil trouwen, dan doe je dat op het gemeentehuis en daarvoor heb je dan toestemming nodig van de Ambassade, waar gecontroleerd wordt of je wel aan de eisen voldoet.

Als de ouders van het vrouwtje van mening zijn dat je een fijne vent bent hoef je beslist niet de vrouw te kopen, sterker nog, je kan een leuke vergoeding krijgen als je voor de dochter wilt zorgen, althans dat is mijn ervaring.

Mijn toekomstige bruid en haar ouders wenste totaal geen groots feest. Beide kregen wij een aantal rai grond ( mijn deel heb ik gelijk op haar naam laten registreren ).

Na de registratie op het gemeentehuis van mijn toenmalige woonplaats hebben wij met de familie genoten van een heerlijk diner.
Nu na vele jaren wonen we in het geboortedorp van mijn vrouw, maar op km’s afstand van haar familie en jaarlijks doen we iets voor de gemeenschap.

[RuudThai]

Als de ouders van het vrouwtje van mening zijn dat je een fijne vent bent hoef je beslist niet de vrouw te kopen, sterker nog, je kan een leuke vergoeding krijgen als je voor de dochter wilt zorgen, althans dat is mijn ervaring.

Ik hoor altijd - en ken ook een enkel geval - zeggen dat je het best maar een Sino-Thaise kan trouwen. De ouders hebben meestal een goed gevulde portemonnee en dan hoef je geen bruidsschat te betalen, sterker nog, je krijgt bijv. een dikke auto van hen! Het stel wat ik ken, daarvan was de man ook geen rijstepikkertje, maar haar ouders gaven hem bij het huwelijk een flinke BMW cadeau!

Dat heb ik dus niet getroffen . Toen wij voor Boeddha trouwden gingen mijn vrouw en dochter daarna met mij mee naar Nederland en kon ze dus niet meer haar moeder ondersteunen. We hebben toen afgesproken om als vorm van bruidsschat maandelijks 5000 baht op haar bankrekening te storten. Ze had nl. ook de zorg voor 3 kleinkinderen waar de moeder van was overleden en vader zoals bijna gewoonlijk wieberen. Nu we hier wonen is de ondersteuning meer materieel (voedsel, kleding) dan financieel en bovendien zijn die kleinkinderen inmiddels uit huis.
Ik vind dit een betere oplossing dan in 1 x een groot bedrag geven. Daar worden toch vaak onzinspullen van gekocht en als het op is zitten ze weer op een houtje te bijten. En kun je opnieuw bijspringen.

[jumbo]

Lijkt me ook niet meer als normaal dat indien je je partner van de barkruk aftrekt, of uit het rijstveld plukt en/of meeneemt naar NL en ze herhalve geen inkomsten meer heeft, dat je dat vervangt. Tenslotte zijn er vaak, zo niet altijd, wel mensen die op haar steunen, zo zit de maatschappij hier nou eenmaal in elkaar.

Als je rijke en ook nog jongere schoonouders hebt getroffen zoals Mart dan ben je een bofkont
Naschrift: In Mart zijn geval was het geschonken land dan ook meer geleend land, indirect waren de gevers ook weer de erven...

[Jim]

Maar het kan ook anders.
Je niet gek laten maken door een vrouwtje en eerst eens rustig elkaar leren kennen, maar ook de familie. Als je dan echt wil trouwen, dan doe je dat op het gemeentehuis en daarvoor heb je dan toestemming nodig van de Ambassade, waar gecontroleerd wordt of je wel aan de eisen voldoet.

dat ligt wel aan hoe boedhistisch je toekomstige echtgenote en familie is.
trouwen op het amphur betekent voor de meeste thai helemaal niets.

in nederland kan je ook voor een grijpstuiver, in je spijkerbroek, op het gemeentehuis trouwen maar sommige mensen willen (moeten?) ook in een kerk met priester of dominee trouwen en meestal is de jurk van de vrouw al vele malen de gemiddelde sin sod in thailand

Als de ouders van het vrouwtje van mening zijn dat je een fijne vent bent hoef je beslist niet de vrouw te kopen, sterker nog, je kan een leuke vergoeding krijgen als je voor de dochter wilt zorgen, althans dat is mijn ervaring.

dus jouw schoonfamilie heeft een man voor hun dochter gekocht